درك و تفسير زنان شهر ايلام از اقدام به خوددرماني

هدف پژوهش حاضر، دستيابي به درك و تفسير زنان از پديده‌ي خوددرماني است. اين پژوهش، با روش پديدارشناسي تفسيري انجام شده است. جامعه‌ي آماري آن زنان شهر ايلام در سال 1399 است كه تعداد 26 نفر از آنها به‌عنوان نمونه‌ي تحقيق با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند با معيار اشباع نظري انتخاب‌شده‌اند. ابزار گردآوري داده ها مصاحبه‌ي نيمه ساخت‌يافته و روش تحليل داده‌ها روش اسميت و همكاران (2009) است. براي اعتباريابي از معيار مقبوليت و باورپذيري استفاده شد و اطمينان‌پذيري از طريق روش مميزي توسط متخصصان محقق شد. براي مقوله‌بندي، تحليل و تفسير داده‌ها از تكنيك ‏«زاويه‌بندي نظري دنزين» استفاده شد. يافته‌ها حاكي است، زنان موردمطالعه تنگناهاي معيشتي، ساده‌انگاري درمان، بي‌عدالتي در فضاهاي درماني و وجود زمينه‌هاي فرهنگي – اجتماعي خوددرماني را براي توجيه رفتار خويش بيان مي‌كنند. درنتيجه، زنان موردمطالعه به دليل نا آگاهي از پيامدهاي خوددرماني، براي رهايي از رنج درد، راحت‌ترين، سريع‌ترين و اقتصادي‌ترين روش را برمي‌گزينند. به‌طوركلي خوددرماني محصول ‏هم‌آيندي مواجهه‌ي ‏سوگيرانه با ‏كادر پزشكي از سويي و تجربه‌ي مواجهه‌ي ‏غيرحرفه‌اي ‏پزشكان از سويي ديگر در يك بستر فرهنگي است. ‏