تأثير آموزش حل مسئله بر كيفيت زندگي و مسئوليت پذيري دانشجويان علوم پزشكي

زمينه. كيفيت زندگي و مسئوليت‌پذيري، يكي از مباحث بنيادين در روانشناسي معاصر به شمار مي‌رود. لذا اين پژوهش درصدد بررسي تأثير آموزش حل مسئله بر كيفيت زندگي و مسئوليت‌پذيري دانشجويان دانشكده پيراپزشكي دانشگاه علوم پزشكي تبريز بود. روش كار. پژوهش حاضر يك مطالعه نيمه تجربي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه‌ي آماري پژوهش شامل تمام دانشجويان دانشكده پيراپزشكي كه در سال تحصيلي 1399-1400 در يكي از دانشگاه برتر كشور دانشجو (490نفر) بودند را تشكيل دادند.40 نفر از دانشجويان با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس و به‌صورت تصادفي به دو گروه مداخله (20نفر) و گروه كنترل (20نفر) تقسيم شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه‌ي كيفيت زندگي (SF-36) و مسئوليت‌پذيري گاف استفاده شد. براي گروه مداخله، آموزش حل مسئله با استفاده از سناريو به مدت 14هفته، هفته‌اي 2 جلسه و هر جلسه‌ به مدت دو ساعت اجرا شد. تحليل داده‌ها به روش تحليل كوواريانس و با استفاده از نرم‌افزار SPSS21 انجام شد. يافته‌ها. ميانگين سني آزمودني ها در گروه مداخله 20/61 سال و در گروه كنترل 21/21 سال بود. همچنين انحراف استاندارد آن به ترتيب 1/14 و 1/62 بود. مداخله آموزش حل مساله موجب افزايش نمرات كيفيت زندگي و مسئوليت‌پذيري دانشجويان در پس آزمون شد. نتيجه‌گيري. نتايج آزمون فرضيه‌هاي پژوهش نشان دادند كه آموزش حل مسئله به دليل شناخت مهارت‌هاي حل مسئله، كاهش ابتلا به بيماري‌هاي رواني بر دانشجويان تأثير مثبت معناداري دارد. لذا توصيه مي‌شود كه از اين رويكرد براي ارتقاي سلامت رواني دانشجويان استفاده شود.