الگوي مشروعيت ‌سياسي و شكل‌گيري امنيت دفاعي مردمي در جمهوري اسلامي ايران

هدف از پژوهش حاضر تحليل و شناسايي الگوي مشروعيت سياسي جمهوري اسلامي ايران و تأثير آن بر شكل ‌گيري الگوي امنيت دفاعي مردمي است. روش پژوهش، تحليل محتوا و نحوه گردآوري داده ها ازطريق مطالعه كتابخانه اي است. مقاله ابتدا به شناسايي و تحليل مباني مشروعيت در جمهوري اسلامي پرداخته است و بر اين نكته تأكيد دارد كه فهم الگوي مشروعيت جمهوري اسلامي، متضمن عبور از ساده‌سازي و توجه به ابعاد چندگانه و پيچده مشروعيت‌ در دوره‌هاي مختلف حيات نظام جمهوري اسلامي است. نويسندگان معتقدند گرچه الگوي سه‌گانه ماكس وبر شامل مشروعيت سنتي، فرهمندانه و قانوني در بحث مشروعيت مي‌تواند نقطه آغازي براي بحث در مورد ابعاد مختلف مشروعيت در جمهوري اسلامي باشد؛ ولي همه ابعاد واقعيت را پوشش نمي‌دهد از اين رو ضرورت دارد دو مؤلفه ديگر مشروعيت‌آفرين يعني استقرار ملي‌گرايي مبتني بر باور ديني و كارآمدي نيز به محورهاي سه‌گانه وبر افزوده شود. بر اين اساس مي توان از يك الگوي مشروعيت پنج‌گانه سخن گفت كه شامل مشروعيت ديني ـ الهي، مردمي ـ قانوني، ملي‌گرايي ديني، فرهمندانه و كارامدي است كه در كنار و درهم‌تنيده با يكديگر، الگوي مشروعيت در نظام جمهوري اسلامي را شكل مي‌دهند.در بخش دوم مقاله در مورد تأثير اين الگوي چندگانه و مؤثرِ ايجادكننده مشروعيت اجتماعي نيرومند بر شكل‌گيري الگويي در امنيت ملي در ايران بحث شده است كه مي‌توان آن‌را «الگوي امنيت دفاعي مردمي» ناميد. مشخصه اين الگو فراتررفتن از الگوهاي كلاسيك دفاعي و استقرار آن بر حضور و نقش‌آفريني مستمر و مؤثر مردم در فرايند دفاع از كشور و امنيت ملي است.