بررسي مشروعيت انجماد بيماران صعب العلاج

ميل به جاودانگي در سرشت آدمي است؛ از اين رو انسان تمام تلاش خود را جهت زيستن ابدي بكار مي‌گيرد. از جمله فرضيه‌هاي علمي مربوط به اطاله عمر، سرمازيستي بيماران صعب‌العلاج است. در اين روش دانشمندان با منجمد نمودن بدن بيمار، وي را به خوابي عميق فرو مي‌برند به اين اميد كه پس از كشف طرق درمان قطعي وي در آينده، او را دوباره به زندگي بازگردانند. اين عمل به‌عنوان پديده‌اي نوظهور مباحث گوناگوني را از منظر اخلاقي، حقوقي و فقهي برانگيخته است. برخي از فقها با اين استدلال كه اجراي كرايونيك به معناي پايان دادن به حيات بيمار صعب‌العلاج بوده و قطعيتي در احياي دوباره بيمار در آينده وجود ندارد، مبادرت به آن را از طرف بيمار مصداق وقوع در تهلكه و خودكشي و اجراي آن توسط پزشكان را مصداق ديگركشي دانسته‌اند. برخي از فقها نيز با فرض زنده بودن بيمار سرما زيست، از آن جهت كه ايجاد عمدي وضعيت مزبور مانع از انجام تكاليف شرعيه وي است، آن را حرام دانسته‌اند. در مقابل برخي از فقها با استناد به قاعده لزوم حفظ حيات و سلطنت انسان بر نفس، اجراي اين عمليات را به شرط اطمينان از حيات بيمار و ضرورت حفظ نفس وي جائز شمرده‌اند. به نظر مي‌رسد از آنجا كه سرمازيستي به معناي سلب حيات از بيمار زنده نبوده بلكه گامي بلند براي حفظ حيات وي به شمار مي‌آيد و از آنجا كه اجراي اين روش به‌عنوان تنها راه استمرار حيات وي ضروري است، قول فقهاي دسته اخير مقدم مي‌باشد.