رابطه كاربست گفتگو با سلامت رواني و اجتماعي (براساس نمونه‌اي از شاغلان منطقه 6 تهران)

تغييرات در نوع بيماري‌هاي رايج به تغيير مدل‌ها و پارادايم‌هاي تبيين سلامت منجر شده است. رويكرد معاصر زيستي - رواني - اجتماعي بر اين فرض استوار است كه بيماري‌ها، توليدات و نتايج كنش متقابل كنشگران با يكديگر و نسبت آنها با عوامل فردي و زيست‌شناختي هستند. با وجود اين، نقش ارتباطات ميان‌فردي و رابطه گفتگويي ميان طرفين ارتباط كمتر مورد توجه قرارگرفته است. مطالعه حاضر با اتكاء به آراء هابرماس براين پايه استوار است كه به دليل استعمار زيست جهان توسط سيستم، عقلانيت ارتباطي منحرف گرديده و كاربست گفتگو دچار اختلال شده و سلامت افراد خدشه پذير شده است. هدف شناسايي رابطه بين كاربست گفتگو و سلامت افراد شاغل با لحاظ كردن برخي مختصات محيط كاري آنها است. اين تحقيق كه شاغلان را مورد توجه قرار داده، به صورت پيمايش و با جامعه آماري شاغلان منطقه 6 تهران و با حجم نمونه 416 نفر انجام گرفته است. نمونه‌گيري بر اساس روش نمونه در دسترس صورت پذيرفته و واحد تحليل فرد است. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه تركيبي محقق‌ساخته و استاندارد استفاده شد. روايي پرسشنامه به شيوه صوري و پايايي آن با استفاده از آلفاي كرونباخ محاسبه گرديد. نتايج تحقيق ضمن تاييد اغلب فرضيات پژوهش نشان داد كه ضريب تاثير كاربست گفتگو و ساختار سازماني بر سلامت رواني به ترتيب 0/38 و 0/20- و ضريب تاثير گفتگو و فرهنگ سازماني بر سلامت اجتماعي 0/24 و 0/21- مي‌باشد. در عين حال فرهنگ سازماني با كاربست گفتگو داراي همبستگي معنادار و منفي با ضريب 0/26- مي‌باشد.