كاسۀ سيمين موزه ملي ايران، رامشگران هندي و پيوند آن با درياي پارس

كاسۀ سيمين ساساني موجود در موزۀ ملي ايران (بخش تاريخي)، شناخته شده به نگارۀ رامشگراننوازندگان، يكي از نامي ترين آثار باستان شناختي موزۀ ملي است. بنابر گزارش علي سامي، اين اثر سيمين ساساني به سال 1334 ه.ش.، از كلاردشت مازندران خريداري شده است. چهار نگارۀ اصلي آن، پرتوافكن چهار خنياگر به همراه چهار ساز شناخته شده در دستان هريك است، افزون تر، نگارۀ يك قرقاول نيز در مركز اين اثر ديده مي شود. از اين چهار نگارۀ خنياگران به عنوان نگارۀ زنان رامشگر در تمامي دانشي كارهاي ارزشمند پيشين (بيگانگان) تا به تمامي نمايشگاه هايي (برون مرزي) كه اين شاهكار ساساني به نمايش رفت، به توضيح آمده است. پژوهشگران ايراني و نمايشگاه هاي اندروني (كاتالوگ ها) نيز پيرو همان كارهاي برون مرزي بوده اند. افزون بر اين، گمان هايي دربارۀ چگونگي توضيح نگارۀ سازهاي موجود برروي اثر نيز بايد يادآوري شود؛ از اين روي، نخست نگارنده با به چالش كشاندن موضوع زنانه بودن اين چهار نگارۀ خنياگران به گواهي نرينه بودن سه تن و مادينه بودن تنها يك تن از رامشگران خواهد پرداخت. هم چنين توضيحي متفاوت دربارۀ نگارۀ سازهاي اين ميراث سيمين ساساني پيشكش خوانندگان خواهد كرد. افزون تر، نگارنده، اين اثر ارزشمند باستان شناختي را با كران جغرافيايي درياي پارس (جنوب، نه شمال) درهم تنيده به توضيح خواهد آورد. نويسنده در تفسير چرايي اين نگارۀ كم مانند از پردازش گروهي از رامشگران و هويت آنان، به موضوع نوازندگان هندي يا كولي هاي هندي تمركز خواهد كرد. هم چنين نگارنده در گواهي ديدگاه خود، به دو كاسۀ همانند سيمين ساساني ديگر كه بسيار كم ديده شده اند، سنجش وار اشاره خواهد كرد و در فرجام، نكته اي نو را دربارۀ تاريخ گذاري اين كاسه هاي ارزشمند سيمين ساساني پيشكش خوانندگان خواهد نمود. نگارنده در سنجش ميان اين كاسه ها، با كشيدن ديواركي آشكار ميان نگاره هاي آن ها، موضوع فصلي برگزار شدن اين صحنه هاي رامشگري را يادآور خواهد شد. در اين تفاوت گذاري فصلي، به برگزاري مراسم خنياگري در فصل زمستان و بهار (يا تابستان) تمركز خواهد كرد.