اثرات روش‌هاي آبياري زيرسطحي، سفالي و قطره‌اي بر رشد نهال توت در مناطق خشك (مطالعۀ موردي: منطقۀ سيستان)

رشد جمعيت و به‌دنبال آن افزايش مصرف آب، به‌دليل ارتقاي شاخص هاي بهداشت و رفاه از يك سو و توسعۀ بخش هاي اقتصادي و كشاورزي و به‌كارگيري روش‌هاي آبياري سنتي، از سوي ديگر، افزايش تقاضاي آب را در پي داشته است، در حالي‌كه منابع آبي شيرين محدود است. بخش كشاورزي قسمت عمده اي از آب شيرين را مصرف مي كند، لذا استفادۀ بهينه از منابع آب موجود يكي از راهكارهاي مقابله با محدوديت منابع آبي است كه علاوه بر افزايش توليد در واحد سطح، وسعت اراضي كشاورزي تحت كشت را نيز افزايش مي‌دهد. در همين راستا، اين پژوهش به منظور ارزيابي رشد نهال توت با سه روش آبياري زيرسطحي، سفالي و قطره‌اي در مناطق خشك انجام شد. سه تيمار آبياري سفالي، قطره اي و زيرسطحي با چهار تكرار روي گياه توت در قالب طرح كاملاً تصادفي در سال 1394 مورد بررسي قرار گرفت. ابتدا چاله هايي حفر و سه نمونه خاك از عمق 50 سانتي‌متري هر تيمار برداشت و برخي از ويژگي‌هاي آن اندازه‌گيري شد و نهال توت ريشه دار شش ماهه در چاله‌ها كاشته شد. سپس، ارتفاع درخت، تعداد شاخه، قطر و تاج‌پوشش در طول فصل رشد و رطوبت خاك در عمق 60 سانتي‌متري قبل از آبياري اندازه‌گيري شد. تجزيه و تحليل آماري ميانگين يافته ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS انجام شد. نتايج نشان داد بين مقادير مربوط به افزايش ارتفاع نهال‌ها در آبياري هاي زيرسطحي (78.5 سانتي‌متر)، سفالي ( 45.5 سانتي‌متر) و قطره اي (59.7 سانتي‌متر) در سطح پنج درصد و مقادير رطوبت خاك مربوط به سه تيمار آبياري (به ترتيب 18، 14.25 و 13.4 درصد) در سطح يك درصد اختلاف معني‌داري وجود داشت. نتايج اين پژوهش نشان داد كه در روش آبياري زيرسطحي نياز آبي گياه بهتر تامين مي شود و آب زيادتري در دسترس نهال قرار مي گيرد؛ بنابراين، نسبت به آبياري سفالي و قطره اي عملكرد بهتري دارد.