خوانش باغ ايراني در مينياتور، با تأكيد بر مينياتورهاي شاهنامۀ بايسنقري

باغسازي ايراني، مي‌تواند به‌مثابۀ نمود هنري تلقي شود. باغسازي هنري است كه در فرهنگ و تاريخ ايران‌زمين اهميت فوق‌العاده‌اي داشته است. اين هنر پيش از ورود اسلام به ايران شكل‌گرفته و پس ورود اسلام، نه‌تنها متوقف نشده است بلكه مسير رشد و تعالي خود را در طول زمان طي كرده و به بلوغ رسيده است. باغسازي ايراني در ساير هنرهاي اين سرزمين به گونه‌هاي مختلفي بروز پيدا كرده است. در اين پژوهش تلاش شده است تا با بررسي بروز باغسازي ايراني در مينياتور ايراني، خوانش هنرمند نگارگر از باغ ايراني به‌دست آيد. براي نيل به اين مهم، مينياتورهاي شاهنامۀ بايسنقري به‌عنوان مورد مطالعه، انتخاب شده‌اند. دليل اين انتخاب ارتباط تنگاتنگ اين مينياتورها با شاهنامۀ فردوسي، تصويرگري آن‌ها در يك بازۀ زماني مشخص و محدود، وحدت رويۀ ترسيم آن‌ها و در دسترس‌بودن اين مجموعه بوده است. پس از مطالعه و بررسي مينياتورهاي اين مجموعه نتايج جالب‌توجهي به‌دست آمد كه نمايانگر خوانش هنرمند نگارگر ايراني از باغ ايراني است. او برداشت خاص خود را از باغ را داشته است. توجه هنرمند نگارگر به جزئيات و اتمسفر كلي باغ از خصوصيات اين خوانش است. در واقع مي‌توان اين‌گونه گفت كه باغ ايراني، گزينش عناصر طبيعت بوده است و مينياتور، گزينش عناصر باغ است.