تحليل وابستگي معيشتي جوامع محلي بختياري نشين به منابع جنگلي زاگرس مركزي

مقدمه: جوامع محلي به طور سنتي و تاريخي با طبيعت و اجزاي ساختاري آن در ارتباط هستند. در اين تعامل، نيازهاي معيشتي مرتفع و زيست روستايي و عشايري شكل مي گيرد. تنوع فرهنگي و اجتماعي در جوامع محلي، موجب تنوع در مواجهه و بهره گيري از منابع طبيعي مي شود. هدف پژوهش: در اين مطالعه با استفاده از رويكرد كيفي تحليل مضمون، تلاش شده است پس از معرفي شهرستان هاي بختياري نشين در حوزه جنگل هاي زاگرس، مقالاتي كه به تحليل مسائل اجتماعي و اقتصادي جوامع جنگل نشين بختياري پرداخته اند مشخص و در ادامه وابستگي هاي اين جوامع به منابع جنگلي معرفي گردد. روش­ شناسي تحقيق: اين مقاله از نوع توصيفي است كه با روش كيفي تحليل مضمون، به تحليل محتواي آثار پژوهشي مرتبط با موضوع مواجهه جوامع محلي با عناصر جنگلي زاگرس مركزي پرداخته است. قلمروجغرافيايي پژوهش: قلمرو جغرافيايي پژوهش حاضر جوامع محلي بختياري نشين زاگرس مركزي مي باشد. يافته ­ها و بحث: در مجموع 11 شهرستان بختياري نشين در داخل يا مجاورت جنگل هاي زاگرس توزيع شده اند. از 13 مقاله بررسي شده، 11 مقاله به استان چهارمحال و بختياري و تنها 2 مورد به استان لرستان اختصاص دارد. مطابق اين بررسي شكل هاي اصلي تقاضا و وابستگي جوامع محلي بختياري نشين مستقر در درون و مجاور عرصه هاي جنگلي زاگرس مركزي شامل چوب هيزمي، زراعت زير اشكوب، چراي دام، استفاده از گياهان دارويي و خوراكي، برداشت ميوه هاي جنگلي، توسعه مساكن روستايي و تفرج است. نتايج: نكته قابل توجه و عمدتا مغفول مانده در تحليل رابطه انسان با جنگل اين است كه رابطه ياد شده صرفا فرايندي مكانيكي و ابزارگرايانه نيست كه تنها جوامع محلي تنها براي رفع نيازهاي خويش به جنگل به چشم منبع تأمين نيازها نگاه كنند، بلكه اين رابطه حالت وجودي و هستي شناختي دارد كه وابستگي مستقيم موجوديت جنگل نشينان به جنگل را تحقق مي بخشد.