نقش واسطه‌اي هوش شخصي در ارتباط بين عامليت اخلاقي و مراقبت شفقت ورزانه پرستاران بخش كرونا

مقدمه: مراقبت شفقت ورزانه، بر كيفيت مراقبت پرستاري نقش مهمي دارد و از عناصر مهم مراقبت بيمار محور تلقي مي شود. بنابراين پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش ميانجي هوش شخصي در ارتباط بين عامليت اخلاقي و مراقبت شفقت ورزانه پرستاران بخش كرونا انجام گرفت. روش‌‌ كار: روش پژوهش حاضر كمي از نوع همبستگي بود. نمونه آماري شامل 247 نفر از پرستاران بخش كروناي بيمارستان هاي استان آذربايجان غربي در سال 1399 بودند كه به روش نمونه گيري در دسترسانتخاب شدند. براي گردآوري داده ها از مقياس مراقبت شفقت ورزانه Rodriguez ؛ پرسشنامه هوش شخصي Mayer ؛ مقياس عامليت اخلاقي Black و پرسشنامه جمعيت شناختي استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون ضريب همبستگي پيرسون، بوت استراپ و سوبل و از طريق برنامه نرم افزار SPSS و Amos نسخه 24 مورد تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: نتايج حاكي از اين بود كه مسئوليت پذيري، فشار گروهي و توجه بيروني در تعامل با نقش ميانجي‌گري هوش شخصي در تبيين مراقبت شفقت ورزانه پرستاران نقش دارند. در مجموع19 درصد از واريانس مراقبت شفقت ورزانه از طريق متغيرهاي مدل تبيين مي شود. اثر مستقيم هوش شخصي (0/18)، مسئوليت پذيري (0/15) توجه بيروني (0/17) و فشارگروهي (0/16) در تبيين متغير شفقت ورزانه معني‌دار مي‌باشند. اثر غير مستقيم مسئوليت پذيري (2/17 =tvalue) و توجه بيروني (2/42=tvalue) و فشار گروهي (2/46=tvalue)با ميانجي گري نقش هوش شخصي معني‌دار مي باشد نتيجه‌گيري: با توجه به اثر مستقيم و غيرمستقيم هوش شخصي و عامليت اخلاقي بر ميزان مراقبت شفقت ورزانه، به نظر مي رسد با تقويت هوش شخصي و مسئوليت پذيري مي توان مراقبت شفقت ورزانه پرستاران را ارتقا داد.