واكاوي تاب‌آوري كالبدي الگوهاي محلات شهر زنجان با بهره‌گيري از مدل NSFDSS

در دهه‌هاي اخير با افزايش قابل توجه وقوع مخاطرات طبيعي در جهان، نياز به شهرهاي تاب‌آور  مطرح شده است، زيرا اين شهرها ظرفيت تحمل هرگونه ضربه‌اي از جمله بحران‌ها و سوانح زيست‌محيطي را دارا مي‌باشند. بنابر گزارش اسكاپ در مورد سوانح مرتبط با مخاطرات تكتونيكي، ايران جزو ده كشور اول دنياست و از حيث مرگ و مير ناشي از اين مخاطرات، جايگاهي بين رتبه اول تا سوم جهان را دارد. شهر زنجان نيز فارغ از اين مخاطرات نبوده و با قرارگيري در كنار سه گسل و وجود بافت‌هاي متراكم و فرسوده، يكي از آسيب‌پذيرترين شهرهاي كشور در برابر زلزله است كه لزوم پرداختن به مسئله تاب‌آوري را بيش از پيش مطرح مي‌كند. در اين پژوهش با روش توصيفيتحليلي و با هدف مقايسه‌ الگوهاي محلات پس از انقلاب در زنجان و اولويت‌بندي آن ها از لحاظ تطبيق با معيارهاي تاب‌آوري، ابتدا به استخراج معيارها و شاخص‌هاي تاب‌آوري كالبدي پرداخته شد. معيارها و شاخص‌ها با استفاده از مدل پشتيبان تصميم‌گيري فازي غيرساختاري اولويت‌بندي شده و در الگوهاي پس از انقلاب تا امروز محلات زنجان بررسي شدند. نتايج حاصل از مطالعه نشان مي‌دهد كه محلات الگوي آماده‌سازي، بالاترين تاب‌آوري و محلات الگوي توسعه شتابان و فاقد برنامه از تاب‌آوري پاييني برخوردار هستند.