نقش تاب‌آوري رواني در رضايتمندي از منظر آموزه‌هاي قرآن ‌كريم

انسان در زندگي همواره با مسائلي مواجه است كه ممكن است او را به رنج گرفتار، و در نتيجه نااميد كنند. يكي از مهم‌ترين ويژگي‌هايي كه مي‌تواند به او كمك كرده، ادامهٔ مسير را بر او هموار كند «تاب‌آوري» است. روان‌شناسان براي اين مفهوم شاخصه‌هايي را تعريف كرده‌اند كه در اين مقاله به توضيح برخي از آنها مي‌پردازيم. مدعاي اين مقاله نشان‌دادن ظرفيت و امكان تحقق زيست مطلوب و تاب‌آوري رواني با توسل به تعاليم قرآني است. صبر، توكل و اميدواري سه عنصر اصلي تاب‌آوري رواني هستند كه فرد ديندار با توجه به آموزه‌هاي قرآن مي‌كوشد آنها را در امور خود به كار گيرد و به اين ترتيب در مواجهه با ناملايمات نه نااميد مي‌شود و نه بي‌تابي مي‌كند. با تحليل اين مفاهيم و بيان نمونه آياتي از قرآن كريم در تعريف و تشريح اين گزاره‌ها، به تعريفي از انسان رضايتمند مي‌رسيم كه در سلامت رواني به سر مي‌برد و داراي زيست مطلوب رواني است. روش به‌ كار گرفته‌شده در اين مقاله تحليل محتواي كيفي جهت‌دار است، به اين معنا كه آيات قرآن كريم بر اساس مفاهيم استفاده‌شده در علم روان‌شناسي فهم و تحليل شده‌اند.