بررسي مقايسه‌اي ايمان در ديدگاه لوتر و آكوئيناس با تأكيد بر نقش انسان

نجات مسئله‌اي اساسي در مسيحيت است. انسان به دليل گناه ازلي رابطه خود با خدا را از دست داده و هبوط ‌يافته است. ترميم اين رابطه، نجات انسان از وضعيت هبوط است. راه نجات در مسيحيت به اشكال مختلفي تببين شده است. در نوشته‌هاي پولس فيض رايگان از طريق مسيح سبب نجات انسان مي‌شود. در الاهيات آباء از جمله آگوستين نيز فيض جانشين اراده انساني مي‌شود كه با هبوط توان سوگيري درست را از دست داده است، و او را به نجات فرا مي‌خواند. مارتين لوتر، به عنوان متألهي آگوستيني، انسان را اساساً موجودي فاسد و گناه‌آلود مي‌داند كه از طريق فيض و «صرفاً با ايمان» نجات مي‌يابد، نه انجام‌دادن اعمال نيك؛ صرفاً با اعتماد به وعده‌هاي الاهي از عدالت مسيح در ايمان بهره‌مند مي‌شود. در سوي ديگر، آكوئيناس اما انسان را موجودي عقلاني و داراي حسن ماهيت مي‌داند كه با گرايش ذاتي به فضيلت، به سوي ايمان مي‌رود. ايمان اعتمادي عقلاني است كه طي آن انسان با باور به گزاره‌ها و مشاركت با فيض، حضوري فعال دارد. اين مقاله با روش توصيفي‌تحليلي ديدگاه لوتر و آكوئيناس درباره نجات و نقش انسان در آن را بررسي كرده و به اين نتيجه رسيده است كه درك متفاوت از وضعيت هستي‌شناختي انسان ارتباط مستقيم با رويكرد آنها به مسئله نجات و ايمان دارد. لوتر انسان را در اوضاع و احوال منفعلي تصور مي‌كند كه راه نجاتش مشاركت با مسيح است؛ در حالي كه آكوئيناس براي انسان نقش فعالي متصور است كه اعمال نيك مي‌تواند در كنار فيض در فرآيند نجات انسان مؤثر باشد.