نقش ميانجي سبك‌هاي رويارويي و منبع كنترل در ارتباط بين ابعاد شخصيتي و رضايت از زندگي در دانشجويان ايراني و ارمني

هدف: هدف اين پژوهش ارائه مدلي براي تبيين رابطه ابعاد شخصيتي با رضايت از زندگي با تأكيد بر نقش ميانجي سبك‌هاي رويارويي و منبع كنترل در بين دانشجويان ايراني و ارمني بود. جامعه پژوهش حاضر شامل تمامي دانشجويان ايراني و ارمني بود كه در سال تحصيلي 2009-2010 در دانشگاه هاي ايران و ارمنستان در حال تحصيل بودند. روش: به منظور نمونه گيري، با استفاده از روش خوشه اي تصادفي تعداد 768 دانشجوي ايراني و 768 دانشجوي ارمني انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌هاي پنج عاملي شخصيت NEO (1985)، راهبردهاي رويارويي كارور و همكاران (1989)، منبع كنترل راتر (1996) و رضايت از زندگي داينر و همكاران (1985) گرد آوري شدند. به منظور تجزيه و تحليل داده ها از همبستگي پيرسون و تحليل مسير استفاده شد. يافته ها: يافته ها نشان داد كه تمامي مسيرهاي مستقيم موجود در مدل بجز تأثير توافق پذيري بر منبع كنترل معنادار شدند. همچنين تمامي مسيرهاي غير مستقيم به جز مسير تأثير توافق پذيري بر رضايت از زندگي با واسطه ي منبع كنترل و مسير تأثير وظيفه شناسي بر رضايت از زندگي با نقش واسطه اي سبك هيجان مدار منفي معنادار شدند. در نهايت بين ويژگي‌هاي شخصيتي با منبع كنترل، سبك‌هاي رويارويي و رضايتمندي در دانشجويان ايراني و ارمني رابطه معنادار وجود داشت (0.05 P ) و مدل مفروض از برازندگي مطلوب برخوردار بود. نتيجه گيري: افراد با منبع كنترل دروني، ويژگي شخصيتي باوجدان بودن، انعطاف پذيري و سبك رويارويي‌ مسئله‌مدار، رضايت از زندگي بيشتري دارند.