مقايسه اثربخشي خانواده درماني بوئني و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر دشواري در تنظيم هيجان مادران تك فرزند

هدف: پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي خانواده درماني بوئني و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر دشواري در تنظيم هيجان مادران تك فرزند انجام گرفت. روش: اين پژوهش توصيفي از نوع نيمه تجربي و طرح پيش آزمون- پس آزمون با دو گروه آزمايش و يك گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه مادران تك فرزند پيش دبستاني مهدكودك‌هاي كرمانشاه در سال 1399 بودند. تعداد 45 نفر به روش در دسترس انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و يك گروه گواه، به تعداد برابر 15 نفر گمارده شدند. داده‌ها در مراحل پيش آزمون - پس آزمون با مقياس دشواري در تنظيم هيجان (گروتز و رومر، 2004) گردآوري شد. اعضاي دو گروه آزمايش پس از اجراي پيش آزمون بطور جداگانه در هشت جلسه هفتگي 1/5 ساعته خانواده درماني بوئني و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد شركت كردند. براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون تحليل كوواريانس و آزمون تعقيبي بونفروني استفاده شد. يافته ها: نتايج آزمون تحليل كوواريانس نشان داد اثر خانواده درماني بوئني و اثر درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر دشواري در تنظيم هيجان در افراد معنادار است (0/05 P). همچنين، تفاوت در دو درمان براي ابعاد عدم پذيرش هيجاني، دشواري در انجام رفتار، دشواري در كنترل تكانه، فقدان آگاهي هيجاني، دسترسي محدود و عدم وضوح به ترتيب ميزان آماره F؛ 4/771، 4/461، 3/524، 3/399 و 5/720 معنادار بود (0/05 P). نتايج آزمون بونفروني نشان داد با توجه به اندازه تفاضل‌ها، اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد در هم سنجي با مداخله ديگر بر دشواري در تنظيم هيجان و مولفه‌هاي مربوط به آن بيشتر بود (0/05 P). نتيجه‌گيري: روان‌شناسان، در هنگام مواجه با مشكلات تعامل مادر و فرزند، مادر را از نظر سطح تنظيم شناختي هيجان و ساير متغيرهاي روان‌شناختي موثر بر تنظيم هيجان ارزيابي و روش‌هاي درماني موثر را در صورت وجود مشكل به كار گيرند.