نسبت دين‌شناسي رضا بابايي با الهيات عملي

رضا بابايي از دين‌پژوهان معاصر است كه بيشترين التفات را به الهيات عملي دارد، به نحوي كه مي‌توان رويكرد الهياتي او را الهيات عملي دانست. او دغدغه رنج و درد انسان را دارد و مسير درست دين‌شناسي را حركت از انسان و جامعه به سوي دين مي‌داند و تصريح دارد كه بقا و زوال اديان در گرو حقانيت يا عدم حقانيت نيست، بلكه به توانايي اديان در پاسخگويي به نيازهاي خاص انسان برمي‌گردد. در آثار او جهت‌گيري‌هاي كلاني وجود دارد كه مي‌توان آنها را مؤلفه‌هاي الهيات عملي در دين‌پژوهي رضا بابايي ناميد، كه از آن جمله است: تأكيد بر لزوم التفات الهيات به نيازهاي انسان، دردمندي و غمِ درد و رنج انسان داشتن، التفات جدي به معرفت‌هاي برون‌متني، اولويت دادن به قرائت عرفاني-اخلاقي از دين، و جزم‌گريزي و پرهيز از قرائت‌هاي انحصارگرايانه. در متن مقاله سعي شده است كه شواهد دال بر وجود اين مؤلفه‌ها در آثار او به تفصيل بررسي شود.