تحليل استعاره صلح و نوعدوستي در نظريه دولت آييني ماني

از ديرباز تاكنون يكي از آرمان‌هاي بزرگ بشريت، آرمان صلح و چگونگي تحقق آن بوده است و براي نيل به اين منظور از ابزارهاي مهمي چون خردگرايي، اخلاق‌گرايي و ارتباطات انساني بهره گرفته شده است. در اين بين پيامبران و مبلّغان ديني نيز سهم بزرگي در ترسيم منظومه صلح داشته‌اند و به صورت مستقيم يا غيرمستقيم با ايجاد دولت‌هاي ديني يا خودشان پيگير صلح و نوعدوستي بوده و يا با پيوند زدن دين و سياست، حاكمان سياسي را به سمت پرهيز از جنگ و خشونت سوق داده‌اند. پرسش اين است كه ماني كه از پيامبران ايران باستان قلمداد مي‌شد، چگونه در گستره نظر و عمل خود بر معادله صلح و نوعدوستي در ايران باستان و در ساختار دولت‌هاي باستاني  تاكيد كرده است؟ يافته‌هاي پژوهش كه به شيوه توصيفي/ تحليلي گردآوري شده است، نشانگر آن است كه ماني با تبليغ آموزه‌هاي ديني خود، درصدد ايجاد نوعي دولت آييني يا حاكميت ديني است كه استعاره صلح و نوعدوستي را براي انسان‌ها تمهيد نمايد. ماني براي نيل به اين منظور از راهكارهاي مختلفي چون تعامل با ساير اديان و نيز ترسيم زيبايي صلح و نوعدوستي با نقاشي و موسيقي بهره گرفته و حتي غايت مبارزه خير و شر را نيز بر مبناي نوعدوستي و صلحي فضيلت‌مند به تصوير مي‌كشد.