امام خميني (س) و حديث مرسل

احاديث وارده از معصومين عليهم‌السلام كه شيعه ايشان را قرآن ناطق مي‌داند، يكي از منابع هدايت محسوب مي‌شود. نسيان و خطا در نقل گفتار و كردار و تقرير معصومين، جعل، افترا، دسيسه، دروغ‌پردازي‌ها و نسبت‌هاي بي‌اساس به ايشان در اثر دنياطلبي و ساير عوامل سياسي و محيطي عصر معصوم و پس‌ازآن، وجود اصول علمي و معيارهايي محكم براي تشخيص احاديث حقيقي و غيرحقيقي از يكديگر را ضروري نموده است. مرسلات كه به دليل ناتمام بودن سند، به اصل اولي قابل استناد نيستند، گاهي به ملاكي همچون ارسال از سوي شخصي معتبر، توسط برخي فقها و حديث‌دانان قابل‌اطمينان و استناد دانسته شده‌اند. اين تحقيق با هدف تبيين ديدگاه امام خميني به روش توصيفي تحليلي به بررسي رخداد ارسال در سند احاديث و ديدگاه‌هاي موجود در خصوص اعتبار آن و درنهايت رأي امام خميني مي‌پردازد. امام خميني در اختلاف اعتبار اين نوع احاديث، قائل به‌نوعي تفصيل شده و با عدم انقياد به ردّ يا پذيرش كامل آن‌ها، براي صحت انتساب شرايط ويژه‌اي لحاظ نموده و صرفاً در صورت انتساب قاطعانه به معصوم آن را قابل‌اعتماد مي‌داند.