گفتمان هژمونيك انقلاب اسلامي و خرده گفتمان هاي دروني نظام جمهوري اسلامي ايران در دوران رهبري امام خميني (ره)

هدف: هدف اين تحقيق، شناسايي ظرفيت‌ها و قابليت‌هاي مؤثر در استمرار گفتمان انقلاب اسلامي ايران به‌عنوان يك گفتمان فراگير است. روش‌شناسي پژوهش: اين مقاله با پيروي از روش كيفي و جمع‌آوري داده‌ها از منابع كتابخانه‌اي و اسناد نوشتاري و بهره‌گيري از تحليل گفتماني به اين سؤال پاسخ مي‌دهد كه گفتمان انقلاب اسلامي چگونه از رهگذر تعامل با خرده گفتمان‌هاي دروني خود توانسته به حيات خود ادامه دهد؟ يافته‌ها: جمهوري اسلامي از بدو تأسيس و در طي دوران زعامت بنيانگذار كبير انقلاب در دهه‌ي اول موسوم به دوره‌ي تثبيت، شاهد رقابت خرده گفتمان‌هاي دموكراتيك اسلام سياسي و آرمان‌گرايي اسلامي انقلابي بود كه هر يك توانستند در مقاطعي با تثبيت مفاهيم و باورهاي اصلي خود با معنابخشي و مشروع‌سازي دال‌هاي شناور، گفتمان خود را استيلا و برتري بخشند. گفتمان انقلاب اسلامي با قوام بخشي و غني‌سازي مفهومي واژگان و دال‌هاي تهي و شناور در سياست مدرن ذيل سازه‌ي «مردم سالاري ديني» خرده گفتمان‌هايي متعدد، متنوع و فعال را در زير چتر خود باز توليد كرده و ميدان گسترده‌اي را براي تعامل و تقابل آنها خلق نموده است. نتيجه‌گيري: گفتمان انقلاب اسلامي، صرف نظر از اين منازعات درون گفتماني در برخي مقاطع زماني، به دليل فراگيري و تعميق دقايق گفتماني‌اش در ذهنيت توده‌هاي عظيم مردمي و وفاداري گفتمان‌هاي دروني آن به دال مركزي گفتمان (اسلام)، در دسترس بودن و عامليت سوژه سياسي (نقش و جايگاه برتر امام) دچار توقف و انسداد نشد و توانست ضمن تداوم حيات، بستري براي بازتوليد خرده گفتمان‌هايي رقيب در دهه‌هاي آتي فراهم آورد.