موادي در آواشناسي گويش ايرونيِ زبان آسي از گويش‌هاي شاخۀ شرقي زبان‌هاي ايراني (مطالعه موردي بر پايۀ منابع روسي)

نام‌هاي «آلان» / «آس» بر اوست‌ها، گونۀ آوايي از «آريا» است كه خود بر « ايروني» بودن ايشان دلالت دارد. زبان آسي در گروه ايراني زبان‌هاي هندواروپايي قرار مي‌گيرد. صورت نوشتاري كنوني زبان آسي به كمك الفباي سيريليك، به سال 1844 برمي‏گردد كه آ.م. شگرن بنيانگذار آن بود و در ادامه و.ف. ميلر آن را تكميل نمود. مبناي ورود به پژوهش‌هاي زبان‌شناسي زبان آسي، آشنايي و فراگيري خوانش درست اين زبان است. ازين ‌رو در اين پژوهش به آشنا ساختن خوانندگان و زبان‌شناسان ايراني با واكه‌ها، همخوان‌ها و نظام آوايي زبان آسي پرداخته‌ايم. در اين مسير به مواردي چون بي‌واك‌شدگي، ابدال، محل قرارگيري ضربه و ... نيز توجه شده است. هدف از اين پژوهش فراهم آوردن بستر پژوهش‌هاي بعدي در زبان آسي به عنوان شاخه‌اي از زبان‌هاي ايراني است. در كار حاضر، زبان روسي راهي براي انتقال پژوهش‌هاي زباني در زبان آسي براي زبان ‌شناسان ايراني گشته است. نتايج نشان داد كه نظام الفبايي زبان آسي و نشانه‌هاي آوايي اين زبان مي‌تواند در مقايسه با نظام آوايي ديگر زبان ها خيلي متفاوت باشد.