اثر آمي‌تريپتيلين بر استرس اكسيداتيو ناشي از القاء پنتيلن تترازول در موش‌هاي صحرايي نر صرعي نژاد ويستار

زمينه: صرع دارويي مي تواند بر اثر برخي از داروها و عوامل شيميايي ايجاد گردد. مواد اكسيد كننده از جمله تركيبات شيميايي ايجاد كننده صرع محسوب مي گردند. هدف از اين بررسي اثرات ضد تشنجي و آنتي اكسيداني آمي‌تريپتيلين در موش هاي صحرايي نر القاء شده با پنتيلن تترازول (PTZ) مي باشد. مواد و روش‌ها: در اين پژوهش تجربي 28 سر موش صحرائي نر نژاد ويستار در محدوده وزني 250-200 گرم مورد استفاده قرار گرفت. موش ها در 4 گروه 7 سري به‌طور تصادفي تقسيم شدند: كنترل بكر (0.5 ميلي‌ليتر نرمال سالين)، گروه كنترل تشنج (PTZ، 60 ميلي گرم بر كيلوگرم وزن بدن)، گروه تجربي 1 (PTZ+ آمي‌تريپتيلين، 10 ميلي‌گرم بر كيلوگرم وزن بدن)، گروه تجربي 2 (PTZ+ آمي‌تريپتيلين، 20 ميلي‌گرم بر كيلوگرم وزن بدن). تمامي تزريقات به صورت داخل صفاقي انجام شد. در پايان آزمايش، موش ها توسط كتامين و زايلازين بيهوش گشته و بطور مستقيم نمونه هاي خون تهيه و سپس سرم آن‌ها جدا گرديد. نشانگرهاي استرس اكسيداتيو مانند GPx، MDA، NO و GSH اندازه گيري شد. نتايج به‌دست آمده آزمون ها با استفاده از تست آماري ANOVA يك طرفه و آزمون Tukey براي بررسي تفاوت بين گروه ها استفاده شد. يافته‌ها: نتايج اين مطالعه نشان داد كه تأخير در حركات ميوكلونيك در گروه‌هاي درمان شده با آمي‌تريپتيلين نسبت به گروه PTZ افزايش پيدا كرد. همچنين تأخير تشنج عمومي تونيك كلونيك در گروه هاي درمان شده نسبت به گروه PTZ افزايش پيدا كرد. علاوه بر اين، سطح سرمي GSH و GPx در گروه PTZ نسبت به گروه كنترل كاهش معني داري نشان داد. سطح سرمي MDA و NO در گروه PTZ نسبت به گروه كنترل افزايش معني داري را نشان دادند. نتيجه‌گيري: آمي‌تريپتيلين قادر است ميزان تشنجات ناشي از تزريق PTZ در موش ها كاهش دهد. همچنين اين دارو تأثير مثبتي بر جلوگيري از عوامل اكسيد كننده در موش ها دارد.