تأثير هشت هفته تمرين استقامتي، بر ميزان GLUT4 ميوكارد و آنزيم‌هاي كبدي در موش‌هاي ديابتي نوع دو

مقدمه: ديابت نوع دو طي سال‌ها علاوه بر اين كه عوارض جبران ناپذيري در قسمت‌هاي مختلف بدن مي‌گذارد موجب اختلال در عملكرد كبد مي‌شود و خطر افزايش نارسايي قلب را افزايش مي‌دهد ولي به‌دليل عدم بروز علايم ظاهري، كمتر مورد توجه قرار گرفته است، بنابراين هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير هشت هفته تمرين استقامتي، بر شاخص‌هاي ديابتي و ميزان GLUT4 قلبي و آنزيم‌هاي كبدي موش‌هاي صحرايي ديابتي نوع دو بود. روش‌ها: بدين منظور تعداد 24 سر موش صحرايي ويستار (وزن اوليه ±20 220گرم) به سه گروه هشت تايي تقسيم شدند: گروه اول: كنترل سالم، گروه دوم: ديابتي، گروه سوم: تمرين استقامتي ديابتي. جهت القاي ديابت نوع دو ابتدا دو هفته غذاي پُرچرب به موش‌هاي صحرايي داده شد سپس استرپتوزوتوسين (تهيه ‌شده از شركت سيگما آلدريچ) با دوز 37mg/kg در بافر سيترات 0/1M (4.5PH) بعد از شش ساعت ناشتايي به‌صورت درون صفاقي تزريق شد براي گروه كنترل سالم همان ميزان، بافر تزريق شد، همچنين گروه‌هاي تمرين هوازي پنج جلسه در هفته و هشت هفته بر روي نوار گردان موتوردار دويدند. سپس شاخص‌هاي ديابتي، GLUT4 ميوكارد (وسترن بلات) و آنزيم‌هاي كبدي (الايزا) موش‌هاي صحرايي اندازه‌گيري شد. يافته‌ها: تمرين استقامتي موجب كاهش معني‌دار گلوكز خون ناشتا، شاخص مقاومت به انسولين (هر دو 0.00=P) شد. همچنين موجب افزايش معني‌دار انسولين (0.01=P) و شاخص حساسيت انسوليني (0.00=P) نسبت به گروه كنترل ديابتي شد. از طرفي ميزان GLUT4 در گروه ديابتي تمرين افزايش معني‌داري داشت (0.01=P). همچنين نتايج نشان داد در مقايسه با گروه كنترل ديابتي، ALT و AST در ديابتي‌ها با تمرين استقامتي افزايش معني‌داري نداشتند (به‌ترتيب P= 0.30, P= 0.5). نتيجه‌گيري: براساس نتايج به‌دست‌آمده به‌ نظر مي‌رسد كه تمرين استقامتي ضمن افزايش معني‌دار ميزان GLUT4 قلب موجب كاهش معني‌دار شاخص‌هاي ديابتي ازجمله گلوكز ناشتا، شاخص HOMAIR و نيز آنزيم‌هاي كبدي مي‌شود.