تأثير 8 هفته تمرين هوازي تداومي بر سطح سرمي آيريزين و شاخص مقاومت به انسولين زنان ميانسال مبتلا به ديابت نوع دو

مقدمه: آيريزين مايوكايني است كه از پروتئين غشايي FNDC5 آزاد مي‌شود و تأثيرات مثبتي بر متابوليسم كربوهيدرات‌ها دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير 8 هفته تمرين هوازي بر ميزان آيريزين و مقاومت به انسولين زنان ميانسال مبتلا به ديابت نوع دو بود. روش‌ها: در اين مطالعۀ نيمه تجربي 24 زن مبتلا به ديابت نوع دو به‌صورت هدفمند انتخاب و به‌طور تصادفي به دو گروه تمرين هوازي (12 نفر) و كنترل (12نفر) تقسيم شدند. گروه تمرين به‌مدت 8 هفته (3جلسه در هفته) به‌مدت 50 دقيقه به اجراي تمرين تمرين‌هاي هوازي با شدت 45-85 درصد ضربان قلب بيشينه بر روي تردميل پرداختند. گروه كنترل در مدت تمرين هيچ‌گونه فعاليت بدني نداشتند. نمونه‌هاي خوني 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از آخرين جلسۀ تمريني جمع‌آوري شد و سرم حاصل جهت اندازه‌گيري سطوح آيرزين، شاخص مقاومت به انسولين (HOMA-IR)، گلوكز ناشتا و انسولين استفاده گرديد. جهت بررسي تغييرات درون‌گروهي از آزمونt همبسته و تفاوت بين گروهي از آزمون t مستقل استفاده شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS (نسخۀ 22) در سطح معناداري (05 / 0 ≥ P) استفاده شد. يافته‌ها: تغييرات درون گروهي نشان داد، 8 هفته تمرين هوازي موجب افزايش سطح سرمي آيريزين(P = 0.000)، كاهش معنادار شاخص مقاومت به انسولين (HOMA-IR) (P = 0.000),، گلوكز ناشتاو انسولين (P = 0.001), نسبت به گروه كنترل ديابتي شد. همچنين در مقايسه بين گروهي تمرين‌هاي هوازي موجب افزايش معنادار سطوح آيريزين (P = 0.001), و كاهش شاخص مقاومت به انسولين (HOMA-IR)، گلوكز ناشتا (P = 0.001), و انسولين (P = 0.001), نسبت به گروه كنترل ديابتي شد. نتيجه‌گيري: تمرين هوازي از طريق تأثير مطلوب بر افزايش سطوح آيريزين و كاهش شاخص مقاومت به انسولين، عامل كارآمدي جهت بهبود وضعيت متابوليسم گلوكز در بيماران ديابتي نوع دو است.