تعيين اثربخشي درمان حل مسئله‌مدار (راه‌حل‌محور) بر ابعاد معنوي، شناختي، رفتاري و هيجاني سلامت روان‌شناختي معتادان

سابقه و هدف: اعتياد به‌دليل ماهيت پيش‌رونده‌اش در همۀ ابعاد زندگي، سلامت افراد را به خطر انداخته و آثار سوء آن به‌وضوح بر سلامت شناختي، رفتاري، هيجاني و معنوي فرد قابل ‌مشاهده است. ازاين‌رو، هدف مطالعۀ حاضر تعيين اثربخشي درمان مسئله‌مدار (راه‌حل‌محور) بر ابعاد معنوي، شناختي، رفتاري و هيجاني سلامت روان‌شناختي معتادان بود. روش كار: پژوهش حاضر نيمه‌آزمايشي از نوع پيش‌آزمونپس‌آزمون با گروه گواه است. جامعۀ آماري شامل تمامي معتادان مراجعه‌كننده به مراكز ترك اعتياد منطقۀ سه شهر تهران در شش ماه نخست سال 1400 بود كه از ميان آنان (420 نفر)، 40 نفر از افراد واجد شرايط كه داوطلب همكاري در پژوهش بودند، به‌روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب و به‌طور تصادفي در گروه‌هاي آزمايش و گواه قرار گرفتند. ابزار جمع‌آوري اطلاعات شامل پرسش‌نامۀ محقق‌ساختۀ سلامت روان‌شناختي بود. جلسات درمان راه‌حل‌مدار براي گروه آزمايش طي هشت جلسه در طول دو ماه برگزار شد اما گروه گواه در فهرست انتظار بودند. جهت تحليل داده‌ها از آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيّري استفاده شد. در اين پژوهش همۀ موارد اخلاقي رعايت شده است و مؤلفان مقاله تضاد منافعي گزارش نكرده‌اند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بين ابعاد معنوي، شناختي، رفتاري و هيجاني سلامت روان‌شناختي معتادان در گروه آزمايش در مقايسه با گروه گواه تفاوت معني‌داري وجود داشت (01/0 gt;P). نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌ها مي‌توان گفت كه درمان راه‌حل‌مدار موجب بهبود ابعاد سلامت روان‌شناختي (معنوي، شناختي، رفتاري و هيجاني) معتادان شد. بنابراين، مي‏تواند به‌عنوان ﺭﻭﺵ‏هاي مداخله‏اي ﻣﺆﺛﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ارتقاي سلامت روان‌شناختي معتادان به كار برود.