كارايي انتقال حق توسعه در توسعه متوازن سكونت شهري با استفاده از مدل‌سازي عامل مبنا

برنامه‌ريزي شهري نوعي از مداخله دولت در تخصيص مكان به فعاليت‌هاي مختلف و تعيين حد و مرز شهرهاست. اين موضوع براي برخي از اراضي شهري، رانت ايجاد كرده و در مقابل برخي از اراضي شهري را با ضرر و زيان همراه مي كند. توسعه‌دهندگان زمين يا سرمايه گذاران به دنبال كسب حداكثر سود، زمين‌هايي را براي سرمايه‌گذاري انتخاب مي كنند كه از رانت بيشتري برخوردار باشند. زمين هايي كه اجازه ساخت بالاتري را دريافت كرده اند. اين موضوع، جهت سرمايه گذاري و ساخت‌وساز در شهر را به نفع اراضي برنده از تهيه طرح در مقابل اراضي بازنده از تهيه طرح، تغيير مي دهد. انتقال حق توسعه TDR رويكردي است بازاري كه براي تعادل بخشي و توزيع متوازن منافع و ضررهاي تهيه طرح‌هاي شهري به ويژه در بخش حفاظت از ساختمان‌هاي  ميراث تاريخي و نيز اراضي كشاورزي و باغي به‌كار مي رود. اين مقاله، امكان‌پذيري استفاده از اين رويكرد براي حل مساله توزيع نامتوازن سرمايه‌گذاري در شهر به دليل تفاوت در تراكم ساختماني داده شده توسط طرح جامع را مورد بررسي قرار مي دهد. اين ارزيابي با استفاده از شبيه‌سازي عامل مبنا انجام شده است. نتايج نشان داد استفاده از رويكرد TDR باعث بهبود توزيع سرمايه‌گذاري در شهر مي شود. هرچند، مطالعات بيشتر به ويژه با لحاظ كردن تفاوت‌هاي منطقه اي در شهر و نيز بسط مدل براي كاربري‌هاي انتفاعي يا غيرانتفاعي ديگر نظير فضاهاي سبز شهري، ضروري به نظر مي رسد.