آسيبهاي اجتماعي و اقدامات بلديه تهران (1320-1300)

يكي از پيامدهاي جنگ اول جهاني در ايران آسيبهاي اجتماعي اقشاري از شهروندان به ويژه در شهر تهران بود. بنابراين بلديه تهران براي كاستن از بحرانها، اطفال بي سرپرست را مديريت كرد، تعداد زيادي از زنان آواره تحت پوشش قرار گرفتند، براي تحكيم پايه هاي خانواده و نظارت دقيق تر بر امور چهارگانه نكاح، طلاق، ارث و مالكيت مقررات قانون سجل احوال جدي تر گرفته شد و براي كساني كه از ثبت احوال خويش خودداري ميكردند، مجازاتهائي در نظر گرفته شد. تا سالهاي بعدي كه به مرور اداره سجل احوال، بهداريها و مدارس شبانه روزي از بلديه منتزع شدند، وظايف مزبور برعهده اين بود. بنابراين پرسش اصلي مقاله حاضر اين است كه نقش بلديه در مهار آسيبهاي اجتماعي در مقطع زماني سالهاي 1300 تا 1320 چه بود و اين نهاد با چه ابزارهائي ميخواست تقويت نهاد خانواده و فرايند كاستن از آسيبهاي اجتماعي را بين اقشار فرودست اجتماعي تحقق بخشد؟ اين مقاله بر اساس روش توصيفيتحليلي نشان ميدهد كه بلديه تهران در اين دوره بر اساس سياست تمركزگرائي و با اختيارات وسيعي كه داشت، توانست تا حد زيادي برخي آسيبهاي اجتماعي را مهار نمايد. اما با محدود شدن اختيارات اين نهاد، بحرانهاي سابق كمابيش ادامه يافتند.