وضعيت اشتغال زنان و كودكان بافنده قالي و جايگاه آنها در نظامنامه هاي بين المللي كار در عصر رضاشاه ( با تكيه بر اسناد)

اقتصاد ايران در عصر رضاشاه اولين مرحله گذار از اقتصاد كشاورزي به اقتصاد صنعتي و سرمايه داري را تجربه كرد. تاسيس و گسترش مراكز صنعتي و كارخانه ها به ويژه در بخش ريسندگي و بافندگي مشاغل سنتي زنان خاصه كار زنان قاليباف را نيز تحت شعاع قرار داد. نوشتار حاضر بي آنكه بررسي روند صنعتي شدن در دوره رضاشاه را هدف خود بداند، در پي پاسخ به اين پرسش است كه رشد مراكز صنعتي در اين دوره چه تاثيري بر اشتغال زنان كارگر داشت، شرايط كار براي  كارگران زن كه عمدا در بخش قالي بافي متمركز بودند به چه شكل بود و آنها چه جايگاهي در تدوين نظامنامه هاي قانون كار داشتند. فرضيه پژوهش با تكيه بر روش كتابخانه اي خاصه مطالعه اسناد كارخانه ها و كارگاه هاي قالي بافي در اين دوره، توضيح مي دهد كه كارگران زن و كودكان كارگر در كارخانه‌ها و كارگاه‌هاي قالي‌بافي در بدترين شرايط كار كرده و مورد استثمار كارفرمايان قرار مي‌گرفتند؛ دولت ايران نيز در اتحاد با كارفرمايان، به رغم پذيرفتن قراردادها و نظامنامه‌هاي بين‌المللي كار كه به زنان كارگر توجه ويژه داشت، در عمل كوچكترين توجهي به ضرورت اجراي مفاد اين قراردادها به ويژه در خصوص زنان و كودكان نداشت.