ارزيابي و سنجش ميزان تاب‌آوري روستاهاي هدف گردشگري(مورد مطالعه: ناحيه ارديبل)

امروزه گردشگري يكي از منابع مهم توليد، درآمد، اشتغال و ايجاد زير ساخت ها براي نيل به توسعه پايدار بشمار مي آيد. گردشگري روستايي گرايشي نوين در گردشگري است، كه از دهه 50 به بعد مطرح گرديده است. پژوهش حاضر با هدف سنجش ميزان تاب آوري روستاهاي هدف گردشگري در كانون‌هاي گردشگري ناحيه اردبيل انجام شده است، از لحاظ هدف كاربردي و بر اساس ماهيت توصيفي تحليلي است، جامعه آماري تحقيق را 11روستاي هدف گردشگري ناحيه اردبيل با 4278 نفر جمعيت تشكيل مي‌دهد. حجم نمونه بر اساس فرمول كوكران 366 نفر برآورد گردد كه به تناسب تعداد سرپرست خانوار موجود در هر روستا توزيع گرديد. جهت بررسي تاب آوري روستاهاي مورد مطالعه از چهار بعد در قالب 10 شاخص و 33 نماگر بر اساس مطالعات ساير محققين بهره گرفته شد. روايي صوري پرسشنامه توسط متخصصين مورد بررسي قرار گرفت و پايايي كل آن بر اساس آلفاي كرونباخ 0/81 برآورد گرديد، نتايج حاصل از يافته‌هاي ميداني نشان مي‌دهد كه ابعاد تاب‌آوري از ديدگاه روستائيان داراي ميانگين‌هاي متفاوتي‌ است، بيشترين ميانگين مربوط به بعد اجتماعي(3/42) و كمترين ميانگين مربوط به بعد اقتصادي(1/85) است. همچنين سطح ‌بندي11روستاي مورد مطالعه بر اساس تكنيك تصميم‌گيري ميركا نشان مي‌دهد هر يك از روستاها در سطوح متفاوتي از تاب‌آوري قرار داشتند كه عوامل مختلفي بر تاب‌آوري آنها تأثير داشته است به گونه‌اي كه در بالاترين سطح روستاي آلوارس و در پايين‌ترين سطح روستاي كورعباسلو قرار داشت و ساير روستاها نيز در طيفي بين اين دو روستا قرار داشتند.