نقش زندان در محدوديت توسعه فضايي محله اوين در شهر تهران

كاربري‌ اراضي شهري را از نظر كاركرد و اثرات فضايي مي‌توان به دو نوع سازگار و ناسازگار تقسيم كرد. يكي ‌از اصول و ‌اهداف‌‌ برنامه‌ريزي كاربري زمين شهري، جانمايي مناسب كاربري‌ها و جداسازي كاربري‌هاي ناسازگار و سازگار از يكديگر است. در اﻳﻦ ﭘﮋوﻫﺶ، اثر مستقيم و غيرمستقيم زندان اوين به‌ عنوان يكي از كاربري‌هاي ناسازگار در توسعه فضايي محله اوين بررسي شده است. داده و اطلاعات اين پژوهش به دو روش كتابخانه‌اي (اسنادي) و پيمايشي جمع‌آوري گرديد. در روش مطالعات اسنادي، از اسناد طرح جامع و تفصيلي شهر تهران و برنامه راهبردي توسعه محله اوين، و در مطالعات ميداني از روش پرسشگري از خانوارهاي ساكن در محله اوين استفاده شده است. براي نمونه‌گيري اين جامعه آماري، از روش نمونه‌گيري منظم (سيستماتيك) استفاده شده است. داده و اطلاعات تحقيق حاضر با استفاده از آزمون TTest، ضريب همبستگي، ﻧ‌ﺮم‌اﻓ‌ﺰار spss و آمار توصيفي پردازش شد. بر اساس نتايج اين پژوهش، زندان اوين به‌واسطه وضع ضوابط و مقررات طرح‌هاي جامع و تفصيلي و ايجاد محدوديت در نوع كاربري و ميزان تراكم ساختماني (به‌صورت مستقيم) و كاركرد انتظامي و اثرات اجتماعي و رواني ناشي از آن (به‌صورت غيرمستقيم)، موجب كاهش تقاضاي سكونت، قيمت زمين و مسكن و سرمايه‌گذاري ساختماني در محله اوين شده است.