اثرات سيليمارين روي تمايز سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي مشتق از مغز استخوان جنين گوسفند به ‌دودمان استخوان‮ساز‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬

هدف: سلول درماني با استفاده از سلول هاي بنيادي مزانشيمي (MSCs) مي تواند ابزاري اميدوار كننده به عنوان طب بازساختي باشد. يكي از غني ترين منابع سلول هاي بنيادي مزانشيمي مغز استخوان جنين است. سيليمارين داراي فعاليت هاي آنتي اكسيداني و ضد التهابي قوي با تأثير مثبت بر تكثير برخي از سلول ها و همچنين خاصيت ضد پوكي استخوان است. اين مطالعه با هدف نشان دادن اثر سيليمارين بر تمايز سلول هاي بنيادي مزانشيمي مشتق از مغز استخوان جنين گوسفند به رده  استئوژنيك انجام شد. مواد و روش ها: سلول هاي بنيادي مزانشيمي از مغز استخوان جنين گوسفند جدا شدند. آزمون MTT جهت بررسي سميت سلولي سيليمارين روي سلول ها درغلظت هاي مختلف در زمان هاي 24 و 72 ساعت انجام شد. سپس، سلول‌ها در يكي از 8 گروه 1: شاهد منفي؛ 2: تيمار شده با 10 ميكرومول بر ليتر سيليمارين در محيط معمول، 3: تيمار شده با 20 ميكرومول بر ليتر سيليمارين در محيط معمول، 4: تيمار شده با 100 ميكرومول بر ليتر استراديول در محيط معمول، 5: شاهد مثبت، 6: تيمار شده با 10 ميكرومول بر ليتر سيليمارين در محيط تمايزي، 7: تيمار شده با 20 ميكرومول بر ليتر سيليمارين در محيط تمايزي، 8: تيمار شده با 100 ميكرومول بر ليتر در محيط تمايزي، به‌مدت 21 روز كشت شدند.جهت تعيين تمايز استئوژنيك سلول ها، با استفاده از رنگ آميزي آليزارين رد رسوب يون هيدروكسي آپاتيت بررسي شد  و همچنين ميزان ترشح آنزيم ALP در گروه هاي مورد مطالعه اندازه گيري شد. نتايج: مقايسه ميانگين جذب نوري سلول ها در غلظت هاي مختلف بين زمان هاي 24 و 72 ساعت پس از تيمار نشان داد كه ميانگين جذب نوري سلول ها در غلظت صفر سيليمارين، 72 ساعت پس از تيمار نسبت به زمان 24 ساعت پس از تيمار كاهش نشان داد(0.05 P) اما در ساير غلظت ها تفاوت معني دار مشاهده نشد(0.05 P).  بررسي ميزان ترشح آنزيم ALP ، 21 روز پس از تيمار در گروه هاي مورد مطالعه نشان داد كه در مجموع بيشترين ميزان ترشح آنزيم در گروه 8 بود (0.05 P). كمترين ميزان ترشح آنزيم در گروه 1 (كنترل منفي) و پس از آن به ترتيب در گروه 2 و گروه 3 مشاهد شد(05.0 P). بين گروه هاي 4، 5 و  6 تفاوت معني دار مشاهده نشد(P 0.05). بر اساس نتايج حاصل از رنگ آميزي آليزارين رد، رسوب املاح كلسيم در تمام گروه هاي مربوط به محيط كشت تمايزي مشاهده شد كه به ترتيب در گروه هاي 8، 7، 6 و 5 افزايش يافت. در گروه هاي كشت شده در محيط معمول، در گروه 1 رسوبي مشاهده نشد و ميزان رسوب به ترتيب در گروه هاي 2، 3 و 4 افزايش نشان داد. در مجموع ميزان رسوب در گروه هاي محيط تمايزي بيشتر از محيط معمول بود. نتيجه گيري: سيليمارين در غلظت هاي مورد بررسي روي سلولهاي بنيادي مزانشيمي مشتق از مغز استخوان جنين گوسفند، اثر سميت ندارد و همچنين در غلظت هاي مورد بررسي باعث افزايش تمايز سلول ها به رده ي استخوانساز مي شود كه اين افزايش وابسته به غلظت است. از اين رو، به نظر مي رسد با مطالعات بيشتر و شناسايي مسيرهاي مولكولي اثر گذاري سيليمارين، مي توان از آن در سلول درماني جهت ترميم ضايعات استخواني استفاده كرد.