توليد عايق‌هاي امواج الكترومغناطيسي نانوكامپوزيتي كارآمد برپايه نانولوله‌هاي كربني با روش پخش و جداسازي الكترومكانيكي

اين پژوهش در تلاش است تا با بكارگيري روش نوين الكترومكانيكي براي پخش و جداسازي نانولوله‌ها، عايق جاذب الكترومغناطيسي باند X با راندمان بالا و مقرون به صرفه توليد نمايد. براي اين منظور، نخست نانوكامپوزيت‌هايي با زمينه پلي‌متيل‌متاكريلات با درصدهاي بين 0 تا 2 % وزني از نانولوله‌هاي كربني با دو روش الكترومكانيكي و پروب التراسونيك توليد شد. ساختار نمونه‌ها توسط ميكروسكوپ الكتروني روبشي و طيف‌نگاري رامان مورد ارزيابي قرار گرفت. همچنين مقاومت الكتريكي نمونه‌ها براي تعيين غلظت آستانه رسانايي اندازهگيري شد. در گام نهايي ارزيابي‌ها، رفتار الكترومغناطيسي نمونه‌ها مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان مي‌دهند آستانه رسانايي در روش الكترومكانيكي در غلظت وزني 0.2‌% رخ داده است، در حالي كه براي روش التراسونيك اين رويداد در غلظت 1‌% مشاهده شد. بر اساس مطالعات ميكروسكوپي و طيف‌نگاري رامان، توانايي جداسازي الكترومكانيكي در حفاظت از ساختار و طول نانولوله‌ها، عامل اصلي كاهش 80 درصدي غلظت آستانه رسانش تشخيص داده شد. بررسي خصوصيات الكترومغناطيس نمونه‌ها در آستانه رسانايي نشان مي‌دهد كه روش الكترومكانيكي علي‌رغم داشتن غلظتي معادل 20‌% روش پروب التراسونيك، عايق‌سازي موثر الكترومغناطيسي dB 38 را ارايه مي‌دهد كه در مقايسه با روش التراسونيك 16% بيشتر است. البته مزيت روش الكترومكانيكي در مقايسه با ساير روش‌ها، حاكي از امكان تقليل 25 برابري غلظت و همزمان افزايش ميزان جذب از 25 به dB 36 است.