رابطه‌ي بين كاهش ارزش تأخيري در تصميم گيري بين زماني و وضعيت اجتماعي-اقتصادي

در تصميمات بين-زماني، پيامدها در زمان‌هاي مختلفي ارائه ‌مي‌شوند. افراد در اين تصميمات پاداش‌هاي همراه با تأخير را كم ارزش‌تر از پاداش‌هاي آني و فوري ‌مي‌دانند. اين رفتار با مفهوم كاهش ارزش تأخيري شناخته ‌مي‌شود كه با مفاهيم تكانشگري و خود كنترلي مرتبط است و از اين رو به موضوع مهمي در حوزه‌هاي مختلف بدل شده است. نرخ كاهش ارزش تأخيري در افراد مختلف مقدار متفاوتي دارد. هدف اين پژوهش بررسي رابطه‌ي وضعيت اجتماعي-اقتصادي به همراه ويژگي‌هاي جمعيت شناختي با كاهش ارزش تأخيري افراد در دوره‌اي از كشور است كه نرخ تورم بالايي تجربه ‌مي‌شود. بدين منظور از پرسشنامه انتخاب پولي(MCQ) براي سنجش نرخ كاهش ارزش تأخير افراد استفاده شده است. تحصيلات و درآمد به عنوان شاخص‌هاي وضعيت اجتماعي-اقتصادي به همراه سن، جنسيت و وضعيت تأهل در نظر گرفته شدند. نتايج نشان ‌مي‌دهد افرادي با تحصيلات بالاتر كمتر پاداش‌هاي آينده را بي ارزش ‌مي‌دانند و رفتار تكانشي كمتري دارند. با اين حال، درآمد رابطه ي معناداري با نرخ كاهش ارزش تأخيري نشان نداد. بالا بودن درآمد در زمينه‌ي تورمي، برخلاف ساير مطالعات با تكانشگري كمتر رابطه ندارد. در كل، وضعيت اجتماعي-اقتصادي با نرخ كاهش ارزش تأخيري رابطه‌اي منفي دارد. در مدل رگرسيون چندگانه، با كنترل جنسيت و وضعيت تأهل، سطح تحصيلات ‌مي‌تواند نرخ كاهش ارزش تأخيريِ كمتر را پيش‌بيني كند. R^2=0.123, Adjusted R^2=0.098, F=5.026) (p-value=0.003