رابطه سبك‌هاي دلبستگي و وانمودگرايي دانش‌آموزان با واسطه‌گري عزت‌نفس و تعديل‌ كنندگي شفقت به خود

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه‌ي سبك‌هاي دلبستگي ناايمن و وانمودگرايي دانش‌آموزان با واسطه‌گري عزت‌نفس و تعديل‌كنندگي شفقت به خود انجام شد.روش: جامعه‌ي آماري اين پژوهش شامل تمامي دانش‌آموزان دختر و پسر مقطع متوسطه دوم سال تحصيلي 1400-1399 شهرستان فارسان بود. تعداد 396 دانش‌آموز (199 دختر و 197 پسر) با روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. در اين پژوهش از مقياس پديده وانمودگرايي كلانس (1985)، مقياس سبك‌هاي دلبستگي هازن و شيور (1987)، مقياس عزت‌نفس روزنبرگ (1965) و فرم كوتاه مقياس شفقت به خود ريس، پومير و همكاران (2011) استفاده شد. ارزيابي الگوي پيشنهادي با استفاده از مدل سازي معادلات ساختاري و با روش بوت استراپ انجام گرفت.يافته‌ها: نتايج نشان داد الگوي پيشنهادي از برازش قابل قبولي برخوردار است. ارزيابي مسيرهاي الگو نشان داد عزت‌نفس رابطه بين دلبستگي اجتنابي و وانمودگرايي (β = 0/13،p 0/001) و رابطه بين دلبستگي اضطرابي و وانمودگرايي (β = 0/19،p 0/001) را ميانجي مي كند. علاوه بر اين، نتايج بيانگر اين بود كه شفقت به خود رابطه بين سبك‌هاي دلبستگي ناايمن و وانمودگرايي را تعديل نمي‌كند و فقط ارتباط بين سبك دلبستگي اضطرابي و عزت‌نفس را تعديل مي كند.نتيجه‌گيري: عزت‌نفس، رابطه بين دلبستگي اجتنابي و اضطرابي با وانمودگرايي را ميانجي‌گري مي‌كند و شفقت به خود رابطه بين دلبستگي اضطرابي و عزت‌نفس را تعديل مي‌كند. يافته‌ها داراي تلويحات كاربردي براي مشاوران مدرسه و روان‌شناسان تربيتي جهت پيشگيري و كنترل پديده وانمودگرايي است.