بررسي ارتباط سطح فعاليت بدني با سلامت روان كودكان و نوجوانان مبتلا به نشانگان داون در دوره همه گيري بيماري كوويد-19

مقدمه و هدف: كاهش سطح فعاليت بدني و سلامت روان ناشي از همه‌گيري بيماري كوويد-19 در بين افراد جامعه بارز است. در اين ميان افراد مبتلا به نشانگان داون از اين شرايط مستثني نيستند. هدف مطالعه حاضر، بررسي ارتباط سطح فعاليت بدني با سلامت روان كودكان و نوجوانان مبتلا به نشانگان داون در دوره همه‌گيري بيماري كوويد-19 بود. روش كار: در اين پژوهش توصيفي- همبستگي كه در سال 1400 انجام گرفت، از بين مدارس استثنائي پانزده استان كشور، تعداد 192 دختر (سن: 3/35±11/98 سال) و 192 پسر (سن: 3/16±12/30سال) از افراد مبتلا به نشانگان داون با روش نمونه‌گيري در دسترس و هدفمند انتخاب شدند. پس از هماهنگي‌هاي لازم، پرسشنامه‌هاي استاندارد فعاليت بدني و سلامت روان در اختيار والدين كودكان و نوجوانان قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از ضريب همبستگي اسپيرمن و آزمون يومن ويتني با نرم افزار SPSS نسخه 25 تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها: سطح فعاليت بدني دختران و پسران بر اساس يافته هاي بدست آمده، كمتر از حد ميانگين و نامطلوب بود. همچنين در بعد رواني و بر اساس خرده مقياس چهار گانه مشخص شد كه در هر دو جنسيت اختلالات مربوط به اضطراب، وضعيت سلامتي عمومي و افسردگي وجود نداشت و فقط در مقوله اختلال عملكرد اجتماعي وضعيت افراد نامطلوب بود. همچنين فعاليت بدني رابطه منفي و معني داري با اختلال عملكرد اجتماعي دختران  (P=0.001, r=- 0.24) و پسران (P=0.014, r=- 0.17) داشت. نتيجه‌گيري: نتايج مربوط به مقايسه مقوله هاي سلامت رواني و سطح فعاليت بدني نشان داد كه تفاوتي بين پسران و دختران مبتلا به نشانگان داون وجود ندارد. تنها در بعد اختلال عملكرد اجتماعي؛ اختلال پسران بيشتر از دختران بود كه احتمالاً با افزايش سطح فعاليت بدني اين اختلال كاهش مي يابد.