مدل‌سازي شبكه‌حفره‌اي نفوذ مولكولي توأم با ريزش ثقلي در يك مدل تك‌بلوكي

بخش قابل توجهي از منابع هيدروكربوري ايران در مخازن شكاف‌دار واقع شده‌اند. وجود دو سيستم مختلف شكاف و ماتريس، باعث به‌وجود آمدن دو مدل براي ذخيره و عبور سيال ‌مي‌شود. ارزيابي واكنش بين سنگ و سيال و شناسايي ميكرو فرآيند‌ها در مقياس حفره، در شناخت بهتر فرآيند‌هاي توليد در اين مخازن مؤثر است. مدل‌سازي شبكه ‌حفره‌اي، امكان شبيه‌سازي محدوده وسيعي از شرايط مختلف، رژيم هاي جرياني متفاوت و شناسايي ميكرو فرآيند ها در مقياس حفره را فراهم ‌مي‌كند. از آنجا كه در تزريق گاز غيرتعادلي در مخازن شكاف‌دار، تلفيقي از ريزش ثقلي و نفوذ مولكولي به فرآيند توليد كمك مي‌كنند و تاكنون مطالعه‌اي در مقياس حفره، كه در برگيرنده اثر توأمان هر دو فرآيند باشد، انجام نشده است، اين مطالعه به بررسي اين موضوع پرداخته است. در اين تحقيق با توسعه يك مدل شبكه‌ حفره‌اي كه بر مبناي قياس بين فرآيند خشك‌شدن هم دماي محيط متخلخل و فرآيند نفوذ مولكولي ساخته شده بود، با اضافه كردن اثر نيروي ثقل در يك مدل تك بلوكي و با حساسيت سنجي برروي پارامترهاي مختلف محيط متخلخل و سيالات موجود در فرآيند نظير نوع سيالات، فشارهاي مختلف و ابعاد گلوگاه‌ها، فرآيند‌هاي ريزش ثقلي و نفوذ مولكولي مورد ارزيابي قرار گرفتند. براساس نتايج به‌دست آمده، در فشار kPa 101/3، زمان تخليه فاز مايع در سيستم هاي هپتان -نيتروژن و هپتان -دي اكسيد كربن به‌ترتيب حدود 18 و 170% از سيستم هپتانمتان بيشتر است. اين روند در فشار بالا نيز صادق است. با تغيير فاز مايع از هپتان به اكتان و دكان، زمان تخليه فاز مايع به‌ترتيب 3/6 و 19 برابر ديرتر اتفاق مي‌افتد. همچنين، نتايج نشان داد كه اثر افزايش طول گلوگاه به اندازه افزايش شعاع گلوگاه، زمان تخليه فاز مايع را طولاني‌تر نمي‌كند.