خوانشي اگزيستانسياليستي از مفهوم مرگ در نهج البلاغه

تحليل اگزيستانسيال از مفهوم مرگ يكي از مولفه هاي بنيادين تفكر هايدگر است. برمبناي تفكر هايدگر، مرگ به مثابه تعين امكان هاي اصيل دازاين، ضرورتي ست اجتناب ناپذير، كه عيان كننده ي بخشي از جهانمندي وي است. امكاني كه دازاين با آن تولد يافته و به فرايند فهم هستي راه مي يابد. به ديگر سخن، زندگي و مرگ، در نسبت با يكديگر تكوين مي يابند. در سنت اسلامي، در نهج البلاغه نيز با نگرشي اگزيستانسياليستي به مفهوم مرگ مواجه هستيم، كه به مثابه نزديك ترين امكان فرد گريزي از آن نيست. خوانش حضرت امير از مرگ، خوانشي سلبي و اضطراب آور نيست، بلكه نگرشي اصيل و اگزيستاسياليستي است كه فرد در فرايند حيات آن را هم چون امري بالقوه به فعليت مي رساند. در پژوهش حاضر، با نگاهي اگزيستانسياليستي به مرگ در نهج البلاغه پرداخته خواهد شد و ميزان نزديكي و هم انديشي هايدگر و حضرت امير پيرامون مساله مرگ نشان داده خواهد شد. از جمله اين كه مرگ انديشي، تعالي به خودآگاهي، زيستن آگاهانه و تعين امكان هاي واقع بوده ي فرد در جهان است. به بيان ديگر، تفكر درباره ي مرگ، هويت زندگي را براي ما آشكار خواهد كرد.