نقدي بر ادله‌ي سرمديت زمانمند خداوند (با محوريت نقد دلايل ويليام كريگ و استيون ديويس)

سرمديت خداوند به دو صورت زمانمند و بي‌زمان مطرح شده است. مطابق سرمديت زمانمند، خداوند درون زمان قرار دارد و درون زمان، هميشه بوده، هست و خواهد بود. اما مطابق سرمديت بي‌زمان، خداوند خارج از زمان قرار دارد. بسياري از فيلسوفان دين معاصر از نظريه‌ي سرمديت زمانمند دفاع نموده‌اند. از جمله ويليام كريگ و استيون ديويس، تلاش نموده‌اند ضمن به چالش كشيدن ادلّه‌ي سرمديت بي‌زمان بر مبناي اين ادله وجود خداي زمانمند را اثبات نمايند:‌ وجود شخصي خداوند مستلزم زمانمندي است؛ افعال زمانمند الهي نشان مي‌دهد كه ذات الهي زمانمند است؛ نسبت دادن زمان به ذات خداوند حاكي از زمامندي ذات الهي است؛ علم خداوند به امور زماني بدون زمانمندي ذات خداوند ممكن نيست. در اين مقاله با محور قراردادن ادله‌ي ويليام كريگ و استيون ديويس، به تحليل و نقد اين ادلّه پرداخته خواهد شد و اثبات خواهد گرديد كه به لحاظ عقلي، نظريه‌ي سرمديت بي‌زمان كه ديدگاه رايج در كلام و فلسفه‌ي اسلامي است، با هيچ چالشي مواجه نيست.