برآورد و تحليل توابع تقاضاي نيروي كار با در نظرگرفتن تفاوت جنسيت در ايران

در سه دهه اخير، به رغم پايين بودن نرخ مشاركت نيروي كار زنان، نرخ بيكاري زنان افزايش قابل ملاحظه اي يافته و از نرخ بيكاري مردان فزوني گرفته است. در پژوهش حاضر، عوامل موثر بر تقاضاي نيروي كار برحسب جنسيت (زنان و مردان) شناسايي شده است. نتايج برآورد الگوي پويا با استفاده از داده‌هاي آماري سال هاي 1396-1365 به روش گشتاورهاي تعميم يافته چندمعادله‌اي نشان مي دهد كه توليد ناخالص داخلي غيرنفتي اثر مثبت و معنادار و دستمزدهاي نسبي، هزينه نيروي كار نسبت به سرمايه، و سرمايه سرانه اثر منفي و معنادار بر تقاضاي نيروي كار برحسب جنسيت دارند. نتايج حاصل از برآورد الگو نشان مي دهد كه سرعت تعديل نيروي كار به سمت سطح مطلوب براي نيروي كار زن كندتر از نيروي كار مرد است. نتايج برآورد الگو نشانگر آن است كه اثر مثبت توليد ناخالص داخلي غيرنفتي بر تقاضاي نيروي كار زنان بيش تر از مردان است. بنابراين در شرايط ركودي، زنان نسبت به مردان فرصت‌هاي شغلي بيش تري را از دست مي دهند. يافته ديگر آن كه، نيروي كار زن و مرد جانشين هستند و در نتيجه، اجراي سياست هاي يارانه دستمزد و معافيت حق بيمه سهم كارفرما براي استخدام زنان تاثير مثبت و معناداري بر اشتغال نيروي كار زن دارد. همچنين، نيروي كار و سرمايه جانشين هستند و اجراي سياست هايي كه به افزايش هزينه نيروي كار نسبت به سرمايه منجر شود، به كاهش اشتغال منتهي مي شود. در نهايت، پيشرفت فناوري از طريق افزايش سرمايه سرانه اثر منفي قابل توجهي بر اشتغال نيروي كار زن و مرد دارد.