تحليل گفتمان حاكم بر مديريت منابع آب در اسناد بالادستي كشور (بازه زماني: 1367-1357)

قوانين، برنامه ‌ها و اسناد بالادستي همواره از مهمترين و كلان ترين اسناد در هر كشوري محسوب مي ‌شوند چرا كه اين اسناد مبناي برنامه‌ ريزي در حوزه‌هاي اجرايي در سطوح مختلف مديريتي كشور قرار مي‌ گيرند يكي از مهمترين حوزه‌ هاي اجرايي، مديريت منابع آب مي ‌باشد. هدف پژوهش حاضر تحليل گفتمان اسناد بالادستي آب بعد از انقلاب 1357 مي‌ باشد، جامعه آماري آن شامل برنامه ششم توسعه قبل از انقلاب (دوره شاهنشاهي) (1357 - 1361)؛ قانون توزيع عادلانه آب (1361) و قانون حفظ و تثبيت كناره و بستر رودخانه‌ هاي مرزي (1362) است. روش پژوهش حاضر تحليل گفتمان به روش لاكلاو و موفه است و سعي خواهد شد به اين دو سؤال پاسخ داده شود كه گفتمان حاكم بر اين اسناد در زمينه مديريت منابع و مصارف آب چه بوده است؟ و چه نتايجي را براي منابع آب به بار آورده است؟ تحليل اين اسناد نشان داد كه گفتمان اصلي حاكم بر اين دوره گفتمان بهره ‌بردارانه است كه دالّ اصلي و نقطه ثقل اين اسناد به حساب مي‌ آيد، كه حاكي از بهره ‌گيري تمام عيار از منابع آبي كشور با استفاده از تكنولوژي و مكانيزاسيون روش‌ هاي توليد است و اين گفتمان با غيريت ‌سازي گفتمان حفاظت در اين اسناد خود را نمايان مي‌ سازد و دال‌هاي اصلي و شناوري مثل هژموني گفتمان نوسازي در مقابل گفتمان توسعه، گفتمان دستوري– سفارشي در مقابل گفتمان پژوهشي و هژموني مديريت دولتي در مقابل مديريت مشاركتي مؤيد اين گفتمان مي‌ باشد كه با دال‌ هاي هم ارزي مثل استفاده از منابع آب‌هاي سطحي و زيرزميني، توجه به كشاورزي، اشتغال و درآمدزايي، حفر چاه ‌هاي عميق و نيمه‌عميق به منظور تأمين آب شرب، صنعت و كشاورزي افزايش ظرفيت‌ نيروگاه‌ هاي برق آبي كشور و سياست خودكفايي محصولات كشاورزي مورد تأييد قرار مي ‌گيرد.