بررسي نقش مشاركت مردمي در افزايش تاب‌آوري اجتماعي سكونتگاه‌هاي غيررسمي در برابر پاندمي كويد-19 (مطالعۀ موردي: محلات اسكان غيررسمي شهر زنجان)

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش‌ مشاركت عمومي در افزايش تاب‌آوري اجتماعي سكونتگاه‌هاي غيررسمي در برابر همه‌گيري كويد-19 در زنجان است. پژوهش حاضر ازنظر هدف از نوع كاربردي و ازنظر ماهيت و روش پژوهش از نوع تركيبي كيفي-كمّي است. گردآوري داده‌ها براساس روش پيمايشي تخصصي و اسنادي بوده است. حجم نمونه شامل 15 نفر از كارشناسان دانشگاه‌ها و مراكز پژوهشي است. از روش نمونه‌گيري هدفمند و براي پردازش داده‌ها از مدل تحليل معادلات ساختاري و روش تحليل مسير در نرم‌افزار PLS استفاده شد. يافته‌ها حاكي از آن است كه از ميان شاخص‌هاي تعامل اجتماعي، گرايش به برقراري ارتباط از طريق فضاي مجازي به‌عنوان مهم‌ترين متغير شناسايي شد. ضريب تعيين متغير «نقش مشاركت مردمي» بر متغير «تاب‌آوري اجتماعي در برابر بيماري‌هاي كويد-19» برابر با 0/853 به‌دست آمد؛ يعني 85 درصد از تغييرات متغير وابسته (تاب‌آوري) با چهار متغير مستقل (اعتماد اجتماعي، انسجام اجتماعي، پيوند اجتماعي و تعامل اجتماعي) بررسي مي‌شود؛ بنابراين هر چهار متغير مستقل پژوهشي توانسته‌اند به‌طور هم‌زمان بيش از 70 درصد از متغيرهاي وابسته را بررسي كنند و تاب‌آوري را از طريق 17 معيار تعريف‌شده در رابطه با يكديگر تحت‌تأثير قرار دهند. 15 درصد باقي‌مانده از عوامل ديگري به‌دست مي‌آيد كه به‌طور غيرمستقيم بر تاب‌آوري تأثير مي‌گذارند و متغير وابسته تحقيق را تحت‌تأثير قرار مي‌دهند. درنهايت مي‌توان گفت محله‌هاي آسيب‌پذير زنجان به موازات استفاده از مشاركت و درنتيجه ارتقاي تاب‌آوري اجتماعي، اثرات پاندمي كويد-19 را تعديل مي‌كنند.