اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر كاهش نشخوار فكري، تحمل پريشاني و احساس انسجام در بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس (ام اس)

هدف پژوهش حاضر اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر كاهش نشخوار فكري، تحمل پريشاني و احساس انسجام در بيماران مبتلا به ام اس بود. طرح اين پژوهش از نظر هدف كاربردي، از نظر روش اجرا طرح نيمه تجربي از نوع پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه ي بيماران زن مراجعه كننده به انجمن ام اس تهران در سال 1398 بودند كه با توجه به ملاك هاي ورود و خروج به مطالعه و پس از غربالگري اوليه (تكميل پرسشنامه هاي مرحله پيش آزمون)، 30 بيمار زن به شيوه در دسترس انتخاب و با گمارش تصادفي در دو گروه 15 نفره آزمايش و كنترل قرار گرفتند. ابزارهاي گردآوري داده ها شامل پرسشنامه هاي نشخوار ذهني- تامل نيما قرباني (RRS)، تحمل پريشاني سيمونز و گاهر (DTS) و حس انسجام آنتونووسكي (SOC)  بود. تحليل داده ها با استفاده از روش تحليل كواريانس چندمتغيره و نرم افزار 25spss  انجام گرفت.  نتايج پژوهش بيانگر آن است كه ميان گروه آزمايش و كنترل از لحاظ نشخوار ذهني، تحمل پريشاني و حس انسجام تفاوت معني داري در سطح (0.001 P) وجود دارد. درمان مبتني بر شفقت  يكي از درمان هاي حوزه روان شناسي موج سوم است كه موجب كاهش نشخوار ذهني و افزايش در تحمل پريشاني و احساس انسجام بيماران مبتلا به ام اس شده است.