چالش‌ شكل و محتوا در اقتباس نمايشي از داستان‌هاي مركب؛ با تمركز بر دو اثر مد و مه و تابستان همان‌سال

اقتباس نمايشي از ادبيات روايي، همواره يكي از مهم‌ترين مباحث چالش‌برانگيز پيش‌ روي نويسندگان بوده‌است. اين چالش در دورۀ مدرن و پسامدرن كه مفهوم روايت به چالش كشيده شده و سبك‌هاي ادبي در شكل‌هاي متنوع‌تري پديد آمد بيشتر شد. در اين دوران تمايل براي دستمايه ‌قرار دادن آثار ادبي در سينما و تئاتر ضرورت شكل و فرم را پيش كشيد و در نتيجه زمينه‌اي مهم براي پژوهش‌هاي ادبي و نظريه‌پردازي فراهم آمد. در اين جستار، با توجه به اهميتِ متون ادبي، كوشش شده به مطالعۀ راهكارهايي براي اقتباس از داستان‌هاي مركّب پرداخته شود، با اين پرسش كه چالش‌هاي اصلي اقتباس از داستان‌هاي مركّب چيست و چگونه مي‌توان قرائتي نمايشي از اين ژانر ادبي داشت. سؤالِ فرعي اين است كه درام چگونه مي‌تواند انديشه‌اي را كه به مددِ كلمه بيان مي‌‌شود، در قالب كردار و كنش دراماتيك بازنمايي نمايد؟ گمان بر اين است بهره‌گيري از نظريه‌هاي نوين در زمينۀ ساخت‌ و فرم نمايشي مي‌تواند راهگشا باشد. روش پژوهش، توصيفي- تحليلي است و داده‌ها با مراجعه به منابع كتابخانه‌اي گردآوري شده‌است. الگوهاي نظري مگي ‌دان و آن ‌موريس در زمينۀ شناخت رُمان مركّب و نظريات سام اسمايلي در باب ساختارهاي نوين نمايشي مورد توجه قرار گرفته‌است. نتايج اين مطالعه نشان مي‌دهد در چالش اقتباس از روايت‌هاي ادبي مدرن كه زبان عنصر اصلي و مشترك ميان متن ادبي و متن نمايشي است، كشف مناسباتِ فُرمي كه بتواند در قالب نظامي از نشانه‌ها متن ادبي را به درام پيوند دهد، راهكاري مناسب خواهد بود.