دين‌داري و خودكشي در استان‌هاي ايران

با توجه به اين كه تحقيق درباره تأثير دين‌داري بر خودكشي در ايران بيشتر در سطح پيمايش و با حجم نمونه اندك در بين گروه‌هاي خاص بوده و كمتر در سطح استاني انجام‌يافته است؛ اين مقاله سعي دارد تا رابطه بين ميزان دين‌داري و خودكشي را در سطح استاني مورد واكاوي قرار دهد. روش پژوهش در اين تحقيق، روش تطبيقي درون كشوري است. نتايج تحقيق نشان داد كه در سال 1379 تنها رابطه معنادار، رابطه بين انجام اعمال ديني فردي و ميزان خودكشي است. تحقيق نشان داد كه مي‌توانيم ادعا كنيم كه دين مستقيماً بر خودكشي تأثير ندارد؛ بلكه تأثير آن از طريق ايجاد ارزش‌هاي اخلاقي درباره نا همنوايي‌هاي اجتماعي و ديني بر خودكشي است. تحليل سال‌هاي 1394، 1395 و 1396 نشان داد كه مهم‌ترين عامل تأثيرگذار از بين مؤلفه‌هاي دين‌داري، دين‌داري فردي به‌خصوص ميزان روزه گرفتن است كه تأثير كاهنده و معنادار بر خودكشي دارد.