مدل تصميم مبتني بر نشانگرهاي پايداري براي مديريت منابع آب زيرزميني (به‌كارگيري در مطالعه موردي دشت نمدان واقع در استان فارس)

بشريت به دليل كمبود آب شيرين، پايين بودن كيفيت آن و افزايش تنش آبي در سراسر جهان در معرض تهديد است. مديريت صحيح منابع آب براي حصول اطمينان از توسعه اجتماعي و اقتصادي پايدار در هر كشوري بسيار مهم است. به‌منظور حفظ منابع آب شيرين به‌صورت پايدار، بايد از آنها به شيوه‎اي كارآمد و بدون به خطر انداختن نيازهاي نسل آينده استفاده كرد. مطالعه حاضر به‌منظور مديريت پايدار منابع آب زيرزميني انجام شده است. بدين منظور چهار نشانگر آسيب‌پذيري، تاب‌آوري، قابليت اطمينان و پايداري تركيبي كه هركدام جنبه‌هايي از پايداري را در برمي‌گيرند به‌عنوان تابع هدف مسائل مديريتي مورداستفاده قرار گرفته‌اند. با استفاده از مدل تلفيقي شبيه‌سازي - بهينه‌سازي آبخوان دشت نمدان و الگوريتم فراكاوشي جامعه مورچه‌ها، مدل تصميم موردنياز ايجاد شد. نتايج حاكي از اثربخشي چهار نشانگر آسيب‌پذيري، تاب‎آوري، قابليت اطمينان و پايداري تركيبي در افزايش سطح آب زيرزميني و تغييرات مثبت بيلان بوده است؛ طوري كه تغييرات ذخيره آبخوان تحت اجراي هر سناريو به ترتيب 11/7، 13، 12/3 و 12/4 ميليون مترمكعب شده است. باتوجه‌به نتايج كسب شده از چهار مسئله مديريتي كه در اين مطالعه مورد تحليل قرار گرفت، بيشترين اثرگذاري بر روي بهبود آبخوان با كاهش قابل‌توجه پمپاژ از چاه‌ها برآورده مي‌شود و بايستي تمهيداتي در سطح آبخوان به‌منظور كاهش برداشت‌ها در نظر گرفته شود.