بررسي اثر بيوچار و منابع مختلف نيتروژن بر ويژگي‌هاي رشد و عملكرد گياه برنج (Oryza sativa L.)

اين پژوهش به منظور بررسي اثر بيوچار و منابع نيتروژن بر صفات زراعي و نيتروژن خاك و گياه در برنج رقم تيسا و در قالب دو آزمايش مزرعه‌اي و گلخانه‌اي در ايستگاه تحقيقات برنج تنكابن اجرا شد. طرح آماري مورد استفاده، به صورت فاكتوريل در قالب بلوك‌هاي كامل تصادفي و شامل سه تكرار بود. تيمارهاي مورد آزمايش شامل بيوچار در سه سطح (صفر،‏ 20 و 40 تن در هكتار) و منابع نيتروژن در سه سطح (صفر، كود شيميايي نيتروژن به مقدار 200 كيلوگرم در هكتار و تلقيح بذر با باكتري‏هاي تثبيت‏كننده نيتروژن (آزوسپيريلوم، ازتوباكتر و سودوموناس) بود. نتايج آزمايش مزرعه‌اي نشان داد كه در بين منابع مختلف نيتروژن، كاربرد كود شيميايي نيتروژن منجر به افزايش معني دار برخي از اجزاي عملكرد، عملكرد دانه و غلظت نيتروژن در گياه گرديد، به طوري كه تعداد پنجه بارور در كپه، عملكرد دانه و غلظت نيتروژن در دانه و كاه به ترتيب حدود 20/4، 33/6، 17/8 و 24/7 درصد در مقايسه با عدم مصرف نيتروژن افزايش يافت و اثر متقابل تيمارها (كود شيميايي نيتروژن ×20 تن در هكتار بيوچار، كود شيميايي نيتروژن ×40 تن در هكتار بيوچار، كاربرد باكتري ×20 تن در هكتار بيوچار، كاربرد باكتري ×40 تن در هكتار بيوچار) در ميزان نيتروژن كاه معني‏دار شد. در شرايط گلخانه بيشترين عملكرد دانه (90/17 گرم) در تيمار كاربرد كود شيميايي نيتروژن ×40 تن در هكتار بيوچار و بيشترين غلظت نيتروژن دانه (0/64 ميليگرم بر كيلوگرم) در تيمار كاربرد باكتري ×40 تن در هكتار بيوچار مشاهد شد. با توجه به نتايج اين تحقيق، كاربرد كود شيميايي نيتروژن در مقدار 200 كيلوگرم در هكتار براي دستيابي به حداكثر عملكرد دانه برنج و همچنين استفاده از بيوچار در مقادير 20 و 40 تن در هكتار جهت بهبود حاصلخيزي خاك مناسب ارزيابي گرديد.