استحقاق نجات‌دهنده به دريافت غرامت ويژه موضوع ماده 14كنوانسيون 1989 نجات دريايي

همزمان با توسعه حمل و نقل دريايي و افزايش احتمال وقوع سوانح دريايي، همچنين رشد آگاهي هاي عمومي نسبت به اهميت محيط زيست دريايي، ضرورت جلوگيري و كاهش آلودگي محيط زيست دريايي بيش از پيش مورد توجه تمامي كشورها، به ويژه كشورهاي ساحلي قرار گرفت. در راستاي رفع اين نياز و جهت تأمين انگيزه كافي براي نجات دهندگاني كه فقط در صورت نجات اموال و كشتي مستحق پاداش بودند، ماده 14 كنوانسيون نجات دريايي 1989 وضع شد. به موجب اين ماده نجات‎دهنده‎اي كه جهت جلوگيري يا كاهش صدمه به محيط زيست تلاش مي‎كند، مستحق دريافت غرامت ويژه معادل هزينه هاي خود خواهد بود. اين ماده اگرچه يك نوآوري مهم در زمان خود بود، طبعاً در شرايط فعلي نياز به اصلاح دارد؛ به خصوص اينكه تأكيد اصلي در اين ماده جبران هزينه هاي نجات دهنده است و عنصر سود در آن لحاظ نشده است. قلمرو صدمه به محيط زيست در كنوانسيون 1989 عمدتاً آب هاي ساحلي و سرزميني است، در عمل ممكن است مداخله دولت ساحلي سبب كاهش موفقيت نجات دهنده و در نتيجه محروميت نجات دهنده از تمام يا بخشي از پاداشي كه ممكن بود تحت عنوان ماده 13 كنوانسيون به نجات دهنده تعلق گيرد، شود. بنابراين، دولت ساحلي از اقدامات نجات دهنده سود مي برد، بدون آنكه مسئوليتي در قبال كمك به نجات دهنده يا پرداخت به وي در ماده 14 داشته باشد.