اخلاق نيكي‌محور مدني مبتني بر محبت و [نوع]‌ دوستي از منظر نصيرالدين طوسي

مسئله اين جستار بررسي جايگاه محبت و دوستي، در اخلاق اجتماعي از منظر نصيرالدين طوسي است. طوسي جامعه را داراي هيأتي مجزا و مستقل از مجموعه‌اي از افراد مي‌داند كه داراي خصوصياتي متفاوت از افراد است. دستيابي به سعادت مدني يا كمال جامعه‌نگر كه غايت سياست مدن طوسي است، نيازمند نوعي وحدت، يگانگي و تألف است كه افراد جامعه را در ارتباط با هم بسان يك شخص واحد گرداند. اشتياق به اين تألف، محبت نام دارد. طوسي محبت را به عنوان نوعي نظريه نيكي‌محور، در جايگاهي جامعه‌نگر در رشد اخلاق اجتماعي الگوسازي مي‌كند تا آنجا كه حتي عامل و يا دليل تنوع مدينه‌ها نزد وي، چگونگي تأليف جامعه براساس نوع محبوب است. ذومراتب بودن محبت، براساس تنوع امر محبوب (فضيلت يا غير آن از منافع و لذتها)، به تنوع مدينه نزد او منجر مي‌شود. در اين جستار، مطابقت نظريه محبت طوسي، با نظريه غايت‌گرايانه ديگرگروي و نوع‌دوستي سنجش شده است.