«حكمروايي ساخت‌وساز شهري» در بازنمايي‌هاي متخصصان ايراني (نمونه موردي: شهر تهران)

رشد شهري فرآيندي رويشي است كه تبلور آن به‌صورت فرآيند انباشتي، ساختار فضايي شهر را طي دهه‌ها شكل مي‌دهد. در اين مسير فعاليت‌هاي جاري، از طريق ساخت‌وساز بر روي بافت‌شهري رسوب كرده و فرم‌‌شهري را در پاسخ به نيازهاي متغير زمان خود، بهبود و توسعه مي‌دهد. از آنجايي كه متولي ساخت‌وساز در مقياس شهر، مديريت شهري است؛ و حكمروايي موضوعي محوري در مسير تحقق توسعه پايدار محسوب مي‌شود؛ مساله اين پژوهش«چگونگي نظامي حكمروايانه براي مديريت ساخت‌وساز شهري تهران» قرار گرفته است. در اين راستا توصيفات علمي متخصصان كشور از واقعيات و مطلوبيات نظام مديريت ساخت‌وساز شهري، به‌عنوان وجهه‌اي از حقيقت تلقي شده؛ و پژوهش‌گر با هدف فهم آن، به سراغ استفاده از راهبرد تحليل مضمون از روش كيفي مي‌رود. در اين راستا از ميان 789 مأخذ بروز يافته در پايگاه‌هاي علمي كشور،65 عدد به‌صورت روش‌‌مند نمونه‌گيري شد. نتايج اين پژوهش‌ بنيادين نشان ‌داد كه در نظر متخصصان ايراني، نظام مديريت ساخت‌وساز شهري تهران را زماني مي‌توان«حكمروايي ساخت‌وساز شهري تهران» در ‌نظر گرفت كه ماهيتي قابل‌احترام، قابل‌اعتماد و قابل‌اعتنا داشته باشد؛ به اين معنا كه با پيگيري«رشد عادلانه، متوازن و توانمندساز»، در پي«حل مسائل كالبدي و فضايي شهر تهران»، در جهت دستيابي به«فرآورده‌اي پايدار و قابل ‌استطاعت» برآمده؛ و اين مسير را با «اتكا به ظرفيت‌هاي درون‌زا و مبتني بر ارزش‌هاي محلي» به وسيله «سازماني هميار، كارآمد و جمع‌گرا» و در «مواجه با چالش‌هاي قانوني-اجرايي مديريت شهري تهران» مي‌پيمايد.