درآمدي برنمايه‌‌هاي پايداري گردشگري و ظرفيت برد گردشگري

در عصر حاضر گردشگري به طور اعم و پايداري گردشگري به طور اخص در مناطق بازديدي، به يكي از مهمترين مباحث در محافل علمي جهان تبديل شده است. ارزيابي وضعيت كنوني و نحوه پيشرفت به سوي پايداري گردشگري، دامنه موضوع را به ابعاد اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي، محيط و نهادي مي‌‌كشاند. بديهي است رسيدن به پايداري گردشگري در ابعاد مختلف آن مستلزم وجود سنجه‌‌ها، نمايه‌‌ها و الگوهاي صحيح جهاني گردشگري در جهت ارزيابي وضعيت آن است. در اين مقاله تلاش شده است يك چارچوب الگويي منسجم از نمايه‌هاي گردشگري پايدار ارايه گردد، تا ضمن توانمندسازي از جهت اندازه‌‌گيري پايداري در هر سه سطح محيط زيستي، اقتصادي و اجتماعي، به آساني قابل فهم و از نظر فني و اقتصادي قابل سنجش باشد. همچنين به كمك اين چارچوب الگويي، علاوه بر شناخت ارتباط بين گردشگري و محيط طبيعي، عمليات پايش اقدامات مديريتي نيز ممكن مي‌‌شود. در راستاي اين هدف، نخست تاثيرات احتمالي گردشگري در پنج منبع متفاوت تفرجي (مناطق تاريخي، مناطق كوهستاني، نواحي نادر، مناطق حفاظت شده، جزاير و نواحي ساحلي) مشخص شد و سپس چارچوبي از 153 نمايه (فيزيكي اكولوژيكي؛ اجتماعي مردم شناختي؛ اقتصادي سياسي) به تفكيك 46 نمايه سنجش پايداري، 77 نمايه سنجش گردشگري پايدار و 30 نمايه سنجش ظرفيت برد گردشگري متناسب با مقوله سنجش پايداري معرفي شد. استفاده بهينه از اين نمايه‌‌ها در زمينه توسعه پايدار گردشگري و راهبردهاي آن مي‌‌تواند نقش مهمي در تحقق اين هدف داشته باشد.