تلفيق وضعيت ارتباطي سيماي سرزمين و آرايش فضايي لكه‌هاي زيستگاهي در قالب شاخص زيستگاه قابل استفاده

تخريب ‌زيستگاه‌ها يكي از عوامل اصلي نابودي ‌زيستگاه‌ها است، بنابر اين بازسازي آنها مهمترين اولويت مديريت دراين مناطق مي‌‌باشد. از نظر فيزيكي، زيستگاه مجموعه لكه‌هاي مطلوبي هستند كه موجود زنده از طريق جابه‌جايي به آنها دسترسي داشته باشد. بنابراين كميت لكه‌هاي زيستگاهي و امكان برقراري ارتباط بين آنها ‌شاخص‌هاي مهم ‌زيستگاه‌ها هستند. بر اساس نظريه فراجمعيت، كاهش امكان جابه‌جايي بين لكه‌هاي زيستگاهي مي‌تواند باعث انقراض‌هاي محلي گونه‌هاي جانوري شود. هدف از اين مطالعه معرفي شاخصي كاربردي از طريق تلفيق دو مولفه اصلي وضعيت ارتباطي و آرايش فضايي لكه‌‌ها تحت عنوان زيستگاه قابل استفاده مي‌‌باشد. اين شاخص مي‌‌تواند در پايش تغييرات ‌زيستگاه‌ها مورد استفاده قرار گيرد. ابزارها و رويكردهاي مورد استفاده در اين تحقيق عبارتند از: سطوح تناسب و مقاومت زيستگاهي، شبكه ارتباطي بين لكه‌ها بر اساس رويكرد گراف و روش مسير حداقل هزينه. نتايج تحقيق انجام شده در منطقه حفاظت شده جواهردشت تصوير روشني ازتغييرات زيستگاه قابل استفاده در طي سال‌هاي مورد بررسي ارايه داد كه بيانگر كاهش حداقل 52 درصدي شاخص زيستگاه قابل استفاده مي‌‌باشد. اين شاخص پتانسيل بالايي در رتبه‌بندي مناطق حفاظت شده در سطح منطقه و كشور و شناسايي لكه‌‌هاي راهبردي و احيايي در داخل مناطق حفاظت شده و همچنين تعريف شبكه‌هاي زيستگاهي و مناطق حفاظت شده جديد دارد. اين اطلاعات مي‌تواند در مديريت و باز طراحي اين مناطق در كشور مورد استفاده قرار گيرد.